канцеларија (ж.)
Потоа ме повика во канцеларијата класниот раководител господин Поповиќ.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Срцето ми биеше, бев врапче кога тропнав на вратата од професорската канцеларија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
– Туку, ајде доста – се обрна кон забитот и беговите – терајте ги во апсаната и само по еднаш леб и вода на ден – и се врати назад во својата канцеларија со Јунуса, Рифата и буљукбашијата да ги распраша понатака како ги совлада, како толку бргу, кој им помогна и друго.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
КОГА СУЉО ПРИСТИГНА пред портата на кадилакот, кадијата веќе беше во својата канцеларија и седеше крај својата работна масичка над ќитапот – единствениот закон по кој ја делеше правдата на сите што идеа пред него.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Како сте? Се радувам јас. - Ако го барате мажот ми, отидете утре во канцеларијата, тој таму прима - се одѕва таа мрзливо и гледам се готви да ја затвори вратата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Водорамно, како и сѐ во канцеларијата - масата, списковите, паролите ѕидни.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се оддалечува еден од друг, стануваа потуѓи, зашто од кртоста на овие зборови зачуденоста на првиот стана исто таква кртост, стара, некогашна кртост, за миг само премрежена под правта на тешката градна болест и канцелариите со млак воздух.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Најпосле јас сакам да мислам на своето утре.“ Брат му беше изненаден. „Секако, не си песок“, рече како да го заборавил нивниот последен разговор. „Седи.“ Седна и ја впи канцеларијата во својата свест еднаш за секогаш наслутувајќи зад студените ѕидови строги и непознати дамари.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Затворската канцеларија беше истуркана во најјужниот крај до самиот ѕид, кој како јака тврдина ја опколуваше оваа морничава зграда од сите страни.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Змејко не можеше да остане со тоа во себе. Истрча од канцеларијата. Старецот заминуваше нагоре, по средселото.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Стражарот ги пријави и тие влегоа во канцеларијата на управникот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Гоце се упати во канцеларијата, чукна на вратата и влезе.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- Гоце, те вика директорот! Дојди во канцеларијата.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Ме спика во канцеларијата викајќи возбудено и луто.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Утредента учителот нѐ повика во канцеларијата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
На патот кон канцелариите на југословенските градежници, една верверичка го сопираше вниманието на секој минувач.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Испитувањето траеше деноноќно, - еден по еден нѐ повикуваа во управителовата канцеларија.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Четири години ја пеев „Народе македонски...” и четири години заради таа песна го пиев грчкото масло и серев по грчките жандармериски и полициски канцеларии и подруми.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Крстовица со наведната глава оди пред Кузе и, кога влегоа во канцеларијата на управникот командант на Прењес, таа застана до вратата и со уплав во очите гледа во чолакот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Тогаш Димитар Зојчев се насмеал, ја затворил тетратката, ја оставил на масата и станал: се прешетал низ канецларијата, потоа застанал пред Ристета, му ја ставил раката на рамо и му рекол: Во времето кô се ѕидаше црквата, во 1895 година, јас бев учител во Потковицата и го водев списокот на сите кои даваа пари за ѕидање на црквата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
