калеидоскоп (м.)
Моите очи останаа живи само за ток експонат во гробницата на ненужните стари мечови и наџаци, кубури, клопотарци, икони, лажни Буди и Шиви, црковни книги, евзонски носии, светогорски бројници, сребрени пехари и фајански ламби, кандила, беговски чибуци, во тој калеидоскоп во кој вчерашното време умрело под 'рѓата на механизмите на секаквите дрвени и порцеланени часовници и го нема зад правливоста на старите огледала тоа време од кое испариле и кросниците и творците на сета излитеност. Рубина - но дали Фаин?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Замижувам: само уште три дена - си повторувам - а пред очите треперат шарени свитки - небаре калеидоскоп.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Спиењето беше како повремени возења со тобоган низ вртложни калеидоскопски предели.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Може, на пример, да се каже дека боите предизвикуваат звуци, а звуците калеидоскопски спектар на најразновидни бои, дури и со затворени очи.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Таму се произведуваа булеварски весници кои не содржеа речиси ништо друго освен спорт, криминал и астрологија, потоа сензационални романчиња од пет центи, филмови преполни со секс и сентиментални шлагери што беа целосно компонирани на механички начин, со помош на еден посебен вид калеидоскоп познат како стихотвор.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Веројатно ја удирала раката додека свртувала еден од оние големи калеидоскопи на кои се „ вообличуваа“ заплетите на романите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се престорија во голем, шарен и возбудлив калеидоскоп што почна да се врти заедно со мене вовлекувајќи ме сѐ подлабоко и подлабоко во нешто огромно и таинствено, прекрасно и застрашувачко истовремено.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
