испука (св.)
Блазе си им анасана на граѓаните, тие ете тие живот поминуваат ја, а не како ние селаните ќе испукаме од горештина, пот да ни тече од челото како река.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Раснам, кожата ќе ми испука. Но таа се фрла помеѓу мене и пилата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од пеколната врева сонцето испука и ја нападна земјата со усвитен дожд.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Никој пат род да не роди. Сѐ ќе испука, сѐ ќе исцрка Чуму си црна јаловице ... И не умирај, чуму си ...
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Кога испука сѐ, што имаше во магацинот од својата пушка, Претседателот остана нем и неподвижен на прозорецот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И - понесен од тој ужасен гнев - еден по друг ги испука кон таму сите пет преостанати фишеци во магационот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко го знаеше тоа за сето време, застанат крај чамот, што беше доста дебел, а постојано со едно проклето чувство како некој да го имаше исфлено на една ѓаволска сува долина, на некоја гола ведрина, и сѐ, што можеше да стори, беше да испука уште три истрела, нишанејќи право во челото на она заскокано ѕверче што стануваше со секој миг сѐ поголемо и сѐ понасочено кон него, право на него, како некој истрел, единствен и неизбежен, а за сето време додека пукаше, остануваше свесен дека со тоа нема да може да стори ништо, бидејќи знаеше многу добро дека сите делови од телото на тој затрчан самјак беа заштитени во дебела кожа и со непробојна коска, така што на тоа негово место не би можела да му помогне ни кртешница.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Командантот Планински извади голем пиштол и испука во небо.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
„Штета... Седнете, отпетлајте ги елечињата на градите: ќе ви испукаат гулабиците внатре затворени...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Послугата излегува, ги испукува топовите и пак назад. В окопи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
По секое испукување, погледите ни се среќаваат, зачудени и уплашени. И со прашања што нема кај да најдат одговор.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Некој испукува со пушката во шумките, во празно. И јас одново потрчувам, се лизгам, се завлечкувам. 66
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сепак вујко ми Иле, добриот вујко Иле, кога тргнав, на разделба, кога му подадов рака за да се поздравиме, се колнам, ја остави вилата, го вадеше гнојот од шталата, си ги позабриша рацете од колената и пазувите, ме прегрна толку силно што чинев сите коски ќе ми испукаат.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
„Ајде, вие двајцата, одете долу и проверете што значат оние светла. Ако е непријателот, испукајте рафал”.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Се отворија сончевите сараи и палати, Екнаа химни, свирки, харфи, лири, Испукаа сите: Злите и нечестивите, Блеснаа кубињата во сводни позлати.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Го извадив пиштолот и — бам, бам, бам, — трипати испукав пругоре.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од пеколната врева сонцето искпука и ја нападна земјата со усвитен дожд.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Испука еден топ од Кремљ, вели, и, наместо граната, од топот излета Сталин.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Раснам, кожата ќе ми искпука. Но таа се фрла помеѓу мене и пилата.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Затоа можеби и му се сторило - ако игуменијата се насмее, усните ќе ѝ испукаат на сите оние места кај што биле испресечени со танки женски брчки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
