исплашен (прид.)
Страва не минеше од нас. Од смртта исплашени тогај зедовме оружје в рака. Чувствувавме дека ни мрзнеше крвта..
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Тој не бега, негде збор да не се чуе што бомбашот страшен исплашено бега, за надежта млада безразлично му е, не се плаши мртов да падне тој сега.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Тие стоеја неколку време по тоа пред командантот на младинските бригади – Мече збунет и исплашен, а Беличот загледан право во очите на младинецот со окалки, низ кои што тој ги гледаше малку потсмешливо.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тој се тргна исплашено, се исправи дополу на своето сламано легало.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Стоеше исплашен на една нога како штрк и не се осмелуваше да ја откачи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Беше блед и исплашен како виновник што очекува уште еден удар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Трајанка излезе. Кога отиде кај Пецевите, тие веќе знаеја и беа исплашени.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Сонцето одамна се слизнало зад запчестиот планински срт, приквечерината незабележено се довлечкала до селото, ниските куќи исплашено се стиснале до неплодната земја.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Јастребот беше поитар од нив; крчмарот, жолтата бавна фигура зад црно тезге, покорно го служеше и беше исплашен од неговиот клун со пламен ноздри.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И јас не можам веќе без тебе, ѝ рече тогаш а таа не рече ништо само се грчеше кај него исплашена од грмотевиците.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Затворените деца Мариовчиња исплашени од јатаганите на сејмените патема, се смирија и влегоа во конакот како јагниња во трло.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Таа крв ја разбуди црната крв на исплашените соседи по третпат за да заклучат - ЛУД Е И НИКОМУ ДОСЕГА НЕ МУ ДОНЕЛ ДОБРО...
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ене по улицата трча некој човек. Гологлав е и се гледа дека е исплашен.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Исплашени од силниот татнеж на камбаната, Турците паднаа со лице кон земјата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се сетија: мачката на директорот на една пошта пролајала со глас на пес; тој исплашен од божјата казна, му подарил на православниот црковен одбор државен радио-апарат со четири ламби и ја вратил својата партиска книшка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тоа беше вест што убиваше, вистинско сознание во пијанство пред кое и рамнодушноста запенува и се пропнува како исплашен коњ. „Тој те пцуеше“, чу и се тргна, ги спушти од дланка двете копчиња во празната чаша.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Мајката се штрекна, потскокна исплашено.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сега тој исплашено се разбуди и скокна: - Писмото?!...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
МИЛКА: (Исплашена се покорува и, постојано гледајќи во Фезлиев, повлекувајќи се наназад, не го забележува Младичот. Излегува.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Неда истрчува исплашено кон прозорецот.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
