испише (св.)
19 Спаиите како спаии, не се вјасаа многу. Тие дојдоа и фатија ќатипи, ги испишаа снопјето и си отидоа назад во Прилеп, да ги чекаат селаните со понуда за откуп.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
По восочното лице на дајреџијата се испиша мака и загриженост, како да му помогне на директорот полесно да ја искачи нагорницата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тоа така траело некаде до пред Илинденското востание, кога некој калуѓер нашол скриен пергамент на кој била нацртана статуата и испишани зборовите: „На први мај првиот изгрев на сонцето - каде што паѓа сенката од мојата глава - копај и ќе најдеш големо богатство...“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Со големо нетрпение очекувам, врз моите бели, мазни листови малото раче да испише први букви и зборови.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Ако биде чиста и внимателно испишана, тоа ќе кажува дека си добра ученичка и сите ќе се гордееме со тебе.“
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Се товарат ранетите во возови; трчаат болничарите и со вар испишуваат крстови по вагоните; внатре вагоните се послани со слама; ранетите си помагаат еден на друг: ги подаваат рацете или патериците и ги прифаќаат оние што со мака се качуваат во вагоните; во далечина екнуваат пукоти, наредба е што побргу да се трга.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- На лицето на Вера сега беше испишан очај, што се наѕираше и во полутемнината на ноќната ламба.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Иако го прочитав нејзиното име и презиме на штичката, на која покажа татко ми, не можев мајка ми, нашата жива, секогаш насмеана добра мајка да ја поврзам со ова купче натрупана земја и со оваа грубо изделкана и испишана со црна боја штичка.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Во нив на најтопол начин беа испишани изрази на сочувство, како и покани заедно со моето сестриче да станеме членови на нивните семејства.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Мораше да се потрчува за да се затопли човек додека гледа во таблите, во многубројните табли, поставени на перониоте на кои е испишан возниот ред, на кои патниците го бараа „својот“.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Фоајето беше исполнето со викотници, кои доаѓаа низ една врата во дното, која беше ширум отворена и на која беше испишано, дека тука можат да влезат само луѓе на берзата - берзијанерите.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Црвените букви со кои беше испишан ѕидот се престорија во пеперутки, големи, чудесни, нови пеперутки, од Антарктик долетани.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сепак тоа беше заблуда и не потраа долго, ѕидот, набргу беше бело варосан и насекаде на неговата површина испишавме црвени пароли.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Гледаа на нив да биде испишано името на затвореникот и годините кога лежел в затвор.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Сите кои имаа можност да ги видат, а можеше секој од Потковицата да ги види, беше само да отиде дома кај Акиноските и на надлежиот за тефтерот, по правило тоа беше најстариот од нив, да му раскаже нешто кое навистина се случило и кое ги засегнуваше сите од ред во Потковицата, остануваа стаписани од големината нивна (собрани на куп, со тевтерите можеше да се наполни доволно еден дел вејнички куфер) и од писмото во нив: беше чудесно испишано и украсено со разно-разни шари.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
2. Лист испишан, ангел насликан, Огледало за душите, Врз кое се здушиле Добрата и топлината Сјајот и светлината Сенките и виделината, Играта на латиците Со песната на птиците.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Имаше точно 1348 страници на кои беа испишани веројатно милиони зборови.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Некои стигнаа и да налепат плакати, да подготват летоци, да испишат транспаренти со пароли, во прилог на козата со успешни цртежи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Анет Гијомин, читателка, професор по историја Испишувајќи ја со фабулата на Времето на козите својата историја на балканските народи Луан Старова со сеќавањата од детството во Македонија ни испраќа топла порака за меѓусебно разбирање и толеранција која наликува на приказните од Илјада и една ноќ, а сепак шири несносна реа со натопената балканска почва.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Печатачот в час ја испиша пораката на лентата што се измолкнуваше, исчезнувајќи.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
