именува (св. и несв.)
Тоа име им е општо познато на Македонските Словени и сите со него се именуваат.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
146. Турското име на Стара Планина, по кое се именува и Полуостровот, Мисирков го предава во множинската форма, како што е впрочем и во рускиот и во некои други јазици.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Носителите на тие колца-наречја некогаш се викале „Словени”, а после ту Бугари ту Срби, додека конкуренцијата на овие две имиња не ги направи обете туѓи за Македонските Словени и тие не фатија да се именуваат со старото географско име на својата татковина.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
„Но ти можеше да го именуваш така и хирургот што ти го доведов во онаа ноќ во војната.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Чашуле во 1952 година заминува на својата прва дипломатска должност во Торонто, каде е именуван за генерален конзул на Југославија во Канада.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Во 1956 година е именуван за прв министер за култура на НР Македонија.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Иванов, за мене, веќе смислува нов Ѓорче Петров, го именува веројатно Димо Хаџи Димов или кој знае како, и се готви, веќе утре, да ми го порача мртов, со истата закана - ... дека ако не отиде главата на тој нов Ѓорче, ќе отиде - мојата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Таа на почетокот има увод именуван „Се појавил чуден човек“ и на крај епилог „Срце во срцата“.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Материјални сведоштва нема ни за тоа, барем науката не располага со такви, дека Градиште некогаш било богомилска, односно бабунска населба - освен долот кој се именува по нив и освен еден погрден збор, бабун, со кого денешниве жители на Потковицата означуваат некого кој се изопштил и од луѓето и од бога.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Нема податоци за тоа, никој и не си споменува дали било нешто слично запишано во тефтерот Акиноски, дека и таа, Руса, е закопана тука, покрај каменот, но него, каменот, покрај со едното негово име, Бел Камен, го именуваат уште и со две други: Јованов Гроб или Турчинов Гроб.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Го викаа Бел Камен а и месноста околу него по него се именува, Бел Камен.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Грешел, страдал, заслужил да се именува праведник. Брадата на попот апостолски му се кадрела.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
(...) Под закрилата на филозофијата на деколонизацијата, поимот на културата кој беше заштитен знак на империјалистичкиот Запад се сврте против самиот Запад и јасно ги именува општествата на кои овој им го наметнуваше своето старателство.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во една платонска љубов кон јазикот, веднаш, на самиот почеток на нашиот разговор, Енценсбергер раскошно демонстрираше како може уверливо да се именува и исправно да се брани самата литературна кауза.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Алтернативната тема или контратема често се именува сосем спонтано во процесот на оваа работа.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Затоа, именувањето на наследник е скоро типично за автор како него, додека на останатите може да им се припише титулата плагијатор.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Врба. Багрем. Поток. Орел. Би го именувала бебето Врба.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Сани поминува покрај една порта блиску до една врба и посакува бебето да го именува Врба.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Наместо тоа, тој сугерира дека преведувањето попрво би требало да се посматра како една инстанца во која јазикот би се согледувал како секогаш да е во процес на модификување на изворниот текст, на одлагање и разместување на која и да е можност за дофаќање на она кое изворниот текст сакал да го именува.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Нараторот би ризикувал да ја преземе обичната улога на симболичниот татко, доколку прогресивно не заземал критички став кон тој што ќе го именува како „голем губитник во сите победи и во сите порази со кои е обележана историјата на Балканот”, но затоа ќе биде во можност да ја нијансира својата мисла во друг момент: „Но, во секој од своите порази, неговата душа ќе биде победничка.”
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
