имела (ж.)
Од долги проучувања и набљудувања, веќе имаше и свои заклучоци: ако ѕвездите од северната страна започнуваат како престоени цветови да венат губејќи ја бојата и сјајот, претскажува дека ќе фатат големи болести по луѓето: улери, дамли, трески, тифуси, офтики, чуми, бисерки, приштови, заушки; по ајваните: шапови, бутури, метили, лигавки, сараџи, красти, струпци; по кокошките: слепило, вртиум; по кучињата: беснило; по полето: каклици, жудилки, глутници, спарини, мемли, скувалки, пепелаш; по дрвјата: пајажини, гнилачки, имела, трат.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Спотнал денот врз каменот дур пладнето распукува од кружна имела.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
- Прости ми, браче Мисајле, му велам после, откако ме пушти имелата, дали го извади забот, му велам. - Ене го, вели, и ми го покажува забот на подот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ко перде, ко имела да ме фати.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И мајката ќе припадне, што се вели, ја фаќа некоја имела и припаѓа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Може пак да го фатила имелата, епилепсијата?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Ете, тука - се удира по гради – како имела болката се залепи, стега и гребе и шепоти, наслушнува, никаков глас, никаков шум не допира, само тишина, нема ништо, пусто е.... а тоа пусто боли, та не престанува.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Пече горчината на пелинот што како имела ми се залепи на усните.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
