илузија (ж.)
112. Работењето на Србите не остана без резултати при решавањето на македонското прашање. Србите со своите училишта во Македонија успеаја да создадат илузија во европското и во руското јавно мислење дека има Срби во Македонија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Илузиите на самиот српски народ пак не се безрезултатни: во случај на војна за Македонија со кого и да е, Србите како еден сите ќе се нафрлат на непријателот, -српската војска со најсилно патриотско чувство ќе се бори за Македонија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но српската пропаганда, освен илузијата за српска народност во Македонија и попречувањето да се реши македонското прашање во полза на Бугарите, има и други резултати.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Па однеси ме па однеси ме велам ти детство однеси ме ти песно старост вечна и незаборавна ти најголема илузијо без метафора прозору неспретно отворен грубо длабок за сите бои на вечноста Однеси ме низ овој дожд ти врвицо за да ме вратиш блага во овој пристан мал во ова нежно седло на сонот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Сето тоа го знаеше, и сепак, звуците ја имаа таа сила да ја раздвижат крвта на осаменикот со пријатна илузија за она што најмногу не му недостасува и за што страдањето вака тешко се поднесува.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Овој секојдневен џагор на животот зад ѕидот создаваше во него илузија дека меѓу него и оние таму не постои камена преграда што ги дели и, едноставно, тој е неразделен учесник во нивниот живот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сега се доближуваше до сандакот и немаше никакви илузии за тоа колку храна му беше останата за идните денови во него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тогаш бараше со погледот ненаврнати дири од заеци и од друга дивина меѓу стеблата; гледаше кревки букови фиданки, кутнати под снегот; изнаоѓаше парче зеленце во таа еднообразна белина: - притулена смрека, илузија за зеленило пред отворените погледи на засонуваните зајковци, кои ги одбираат своите зимни легла само во смреките, помислуваше, а беше најсреќен кога можеше сосема да заборави на оние двајца влечковци по него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа е и време на неопходна трансмутација на илузијата на поезијата во апсолутен владетел над сѐ.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
И дури татнежот и чадот на градот сонцето го покриваат еден усамен глас на птица како далечно поточе како детско ѕвонче како утринско огледалце ја крепне кревката илузија на пролетта.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Иако од Бабела се учи да раскажува без илузии и без разубавување, да биде 10 г. Старделов, ибид, стр. 85. целосно при дезилузионизмот и дезидеализацијата, тврд и сиров во изнесувањето и на најдраматичното.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
На кутриот крал му е оставена илузијата дека владее и дозволено му е, сосе круната, достоинствено да се тетерави поле по поле.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
А кога постариот брат влегуваше во политиката, главен советник, амортизер на неговите занеси, радикални замисли, засилени реакции, избрзувања, илузии, беше татко ми...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Животот крај брза река ја оживува илузијата на постојаното заминување.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Неговото залагање за природната еволуција, за откривањето и изучувањето на нејзините законитости на Балканот, наликува на една од многуте илузии, толку чести кај многу автодидакти интелектуалци на Балканот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Самиот уметник незабележано ги избегнува (ESQUIVER) тие илузии кои ги создава со директна и очигледно посебна преокупација, оптиката и консонатизмот на дисковите.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Автентичноста, оригиналноста - кои за нас беа критериуми за препознавање на вистинскиот уметник од официјалната сфера - се согледани како наивни илузии од понапредните западни цивилизации.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
И ние самите можеби наскоро ќе согледаме дека овие вредности се илузија.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Но ако погледнам илузијата е одеднаш разорена.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Спорна е меѓутоа околноста што нашиот автор наивно се обидува токму со помош на „референцијалната илузија“ да го произведе ефектот на стварното.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
