изѕемне (св.)
1. Скриен во сонет како во сонот, Римуван, а неразбран, На пусија дочекан, гонет Од стин и троглави змии, Занесен, во сонот изгубен, сет Изѕемнет, поцрнет од рими, Од своите луди посестрими И од аждери- ѕверки, душодерки; Сонет, недосонет, буден Слуден и студен од мори, Сосема сам, над димни гори, Фатен во тешко оро Со студот и со зборот, Од темни ноќи, до бели зори.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
До колку вака изѕемнети, оклапушени, полежеа на суровиот мраз уште само полчас, превезот можеше да се претвори во модра коруба што ќе ги скамени за навек.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Петра продолжуваше загрижена Не изѕемна бре човеку со тие ветришта таму внатре?
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Провери да не човекот од снег оживеал и се стоплил среде ден, а јас, ноќта, сум исчезнал (изѕемнал) оснежен и бел.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
А зиме одново ќе се нафатеше мраз на гредите, па луѓето и добитокот изѕемнуваа.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
