изумира (несв.)
Заедничката тага на културата што изумира се распрснува во мали единечни таги, во парченца семеен живот, во мириси на стариот мебел, во кревки импресии за мистеријата на индивидуалното, во претопени симболи на изгубената сила, во декадентни блудничења и идилично – сентиментални описи на природата.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
8. Романтичноста изумира во празниот желудник.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
На некои други дури, невозможно е да се разменат идеи, машината поправа сама по себе. (220) Интелектуалците се осудени на изумирање со појавата на Вештачката Интелегенција како ѕвездите на немиот филм со појавата на звучниот филм.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Таа, на магичен начин, ја поврзува реалистичката постапка на Јован Бошковски, авторот на првата збирка раскази на македонски јазик, со некаков си урбан „фантастичен реализам” на Веспа Демонска, на пример; или, Урошевиќевата постапка на „онеобичување” со гротескната слика на градот на Ермис Лафазановски; или, налудничавото Скопје потонато во православна хистерија од Самураи на Славко Јаневски со новиот сензибилитет и урбаниот пејзаж на Буде; или, лирски снажното стареење и изумирање на нештата од расказот на Димитар Солев со осаменичкото, отуѓено и невротично „живуркање” на студентот од Ѓон на Драги Михајловски; или, Чаршијата од предземјотресно Скопје на Данило Коцевски со денешниот Битпазар од расказите на Јадранка Владова; или, фактографското отсликување на личните спомени врзани за скопското предградие на Ташко Георгиевски со александриската или „борхесовската” постапка на ерудиција која ја негува Венко Андоновски...
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Најпосле, треба да прифатиме дека уметноста во модерното општество е поле што изумира и кое нема своја иднина.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Нека остане меѓу нас, но продажбата на антиквитети изумира.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
(Нешто слично ми се имаше случено само уште еднаш; имав слаба по математика, во втора година: Земанек ме тешеше, и ми даде една книга под наслов „Космос“, од Карл Сеган; таму се расправаше за нови, незнајни светови; се тврдеше дека секоја секунда изумираат милијарди и се создаваат уште толку нови светови; тогаш за првпат ми стана смешен проблемот што го имав со слабата по математика).
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Болката на душата е стара колку и човекот, екимот изумирал заедно со своите мевлеми, болката останувала како и да се преименувала, а сега тој доаѓа како ништо друго освен како подновен обид со неочекуван, а пресметан убод да навлезе не во душата туку само во мозочната ципа, за да го поврати човекот во оној канализационен жабарник што се вика нормален живот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тоа е дијалект што све мање се збори, полека изумира и го снемува од скопските улици.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Братск не е многу далеку од Омск, каде што, нели, претстојувал другарот Тито кога џишнувал Сибир и тука, во Братск, саде за братски делби зборат, брат брата не ранел ама тешко кој го немал, луѓето во Братск многу се слични на едни Балканци во изумирање кои само за братство и единство и за други свечени песни од старата татковина кога ќе се напијат си ги кинат грлата – Републико мајко наша, од Вардара па до Триглава... Демек!
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Почнува да се суши, да изумираат клетките, кои не се обновуваат повеќе.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Се останува по старо џелатите станаа современи слободата е фрлена на колена чуствуваш духот е во зандани Едни злосторници заминаа но дојдоа нивните внуци џелатите се вртат во круг ги слушаш истите звуци Човештвото полека изумира светот е цел во метастаза а надежта остана во кутија се острат и неа да ја згазат Луѓето умираат во незнаење несвесни во илузорно постоење некои се мртви од раѓање а деновите им служат за броење Премногу животи одземени изгазена е совеста чиста премногу солзи пролеани а судбината остана иста
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
А занаетите не изумираат сѐ дури има некој како Вероника која ги негува уште од својот зачеток.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
Победникот однапред не се знае: секој збор има душа која никогаш не изумира!
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Далеку од тоа дека изумира, таа практика си живее, а уредниците на ТОНИ со своите културни преференции сведочат за нејзината натамошна виталност, токму кога тврдат дека традиционалната геј-култура веќе не е релевантна за нивната генерација.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
