измеша (св.)
Митрејце, жено... што велиш? Мене ми се измеша умов!...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Се измешаа така и се разделија на групи и секоја група бодињаше по една уличка, за да се сретне со друга во друга та да нема каде да се поминат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Пристигаат троми пристигаат уморените коњи на просторот тој далечен и наслутен шум на заборавениот говор Тропаат беспрекин сами пред затворените прозорци изгубено тропаат со нозете тапи без поткови ти земјо по тебе лизгава и масна земјо мирна тропаат темно измешани
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Сѐ заклокоти и се измеша во една црна и јаросна маса.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Патрокле брзаше, се измеша со затворениците и поднаведнат, како видра, се извлечка од каушот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Потоа песната се измешува со глувото ѕвонкање на наковалната. Тоа се тешки удари во самата глава.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо и Глигор ги напикаа во првиот кауш За да останат незабележани, се измешаа со другите затвореници.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Беше еден огромен самјак, еден таков, за кој долго се прикажува, замина нагоре, решен да му ја вади душата уште со едно прогонување, а можеше да биде задоволен со тоа, што сега не ќе може да му ја измеша дирата со некоја друга дира, што ќе ја сретне, затоа што тој беше бележан, и тоа добро бележан, како што се чинеше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кога ќе се измеша, свети исто како газија - му објасни чичко Тале.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
На крај градот, истите стражари - италијански војници, го запреа. Го претресоа и измешаа во солта.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Понекогаш, кога сончевите зраци ќе се измешаат со есенските бои на лисјата, Билјана е весела.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Се измеша маслинката со пролетното цвеќе на дрвјата и чека плодот да потера.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Сме се измешале со гуштери, со змии, со кртици, со разни гадурии. Не се знае кој е полиот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Но најпрво откога ќе измешавме сѐ, откога целиот небески свод ќе го удревме наопаку, Метеорот помирливо ќе речеше: - Добро де, будалчиња едни, што сте запнале толку, што е тоа најважно, Сонцето или Земјата, Земјата или Сонцето, сеедно, важно да знаете дека се движат, важно нешто се движи, доволно е толку!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Чепка во торбата, во чиниче измеша во вода од расипаното брашно и му го подаде на Кузе, велејќи му со глас на бајачка: - Изеди го ова и фрли го појасот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Сѐ околу него се заврти, се измеша и почна да се губи, да се преселува некаде другаде, далеку, влечејќи го и него со себе.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
На други пчели, пак истиот тој прав им го измеша со полен и им го даде да го јадат. На тие пчели не им беше ништо.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Оттогаш, од тоа мачно и зовриено лето, па сѐ до нашиве модерни времиња кога отпочнаа буните и војните и кога се измешаа народите, друга слична историја не се случила во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Инаку се и големи талкачи; талкаат со говеда, со овците, низ полето, ливаѓето и по ридовите; талкаат, ловат и риболоват, во Црна, во мртвиците, во Блатото,а поледелието и сточарството, иако им врват одлично, повеќе ги сметаат за нужности на поминокот и поводи за празненства, дедека становниците на Градиште, судејќи според она што останало по нив за да сведочи за нив, кованите пари, керамиката, разните украсни предмети од железо и преданијата, кои сегашниве жители на Потковицата, чувајќи ги и пренесувајќи ги од колено на колено, ги измешале до непрепознатливост, морале да бидат воини и инородци.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
