извикне (св.)
Доста ја облеа мило чувство низ целото тело и просто извикна: — Неда!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ајде, камо а новата домаќинка да тури по една ракија пред вечера? — извикна дедот Петко.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Во сандачето (тоа беше куферче) бенге зела од кај браќа си дветри кила компири, и кога ѝ кажа на Митра дека таа ќе го зготви петелот, ни со бонгур ни со ориз, ами со компири, оваа зина од чудо и за малку што не извикна: „Да е видел господ, кокошка со компири ќе ми готви ваа орјатка! Шо ни се чуло, ни се видело!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Најпрвин перон, изгубени погледи и видлив здив на луѓето - мали облачиња од нивните усти, извикнувања и кофери, врева и пискави шурки на локомотива.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Гостољубивоста! Еве ја вистинската несреќа“- извикнува Глигор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Извикнува од отворот на подот мртовечкото лице на Павле и со удавеничко поматени очи гледа на Арсо. - Фати ја рачката, слушаш ли, Арсо, пцовисавме!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Полјакот ќе пукне од бес. По цела ноќ трча по куќата и на секое шушкање извикнува: - Стој!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
— Имам уште за тебе, бре куче! — извикна Димитрија и тргна со берданката.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Штом некој ќе фрлеше подебело дрво, тоа ќе ги размрдаше дрвата на кладата и роеви искри ќе сконеа нагоре во мракот, а ние спонтано ќе извикневме на сет глас: - Сурова, сурова, Нова година!
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Едно од нив извикна одненадеж.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
-Ах, како е занимливо! - извикнувате емотивно, но не затоа што тоа е стварно занимливо, туку затоа што морате да прикриете дека смртно сте се исплашиле. -Беше голем измамник...
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
„Оооооооф!“ – извикна таа умирајќи, без да знае дека неколкукратно си го изговорила името.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
„Кажувај!“ со невоздржано нетрпение, речиси едногласно, извикнаа луѓето.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Кога никаде не го најдоа и откако со извикнување на неговото име ги пребараа сите лески, капини и скребјалници, се вдадоа да ја прошетаат планината открај накрај, и пак Илета Вегов никаде не го најдоа.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Генералот со непресметлива гордост погледнуваше кон својата гарда, со поглед кој заминуваше некаде зад небото, зад сонцето и извикнуваше: Животот е еден и единствен!
„Записки“
од Милчо Мисоски
(2013)
