зинат (прид.)
Мајка му ја виде сликовницата на креветот. Ја виде нацртаната мечка со зината уста.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Гледав во зината мечкина челуст занемен, далдисан.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Со глад почнуваше пролетта, како новородениот живот, со зината уста.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Додека ортомите на гробарите го спуштаа во зинатата јама ковчегот со телото на Денко Самоников јас ја уверував Катерина дека погребите ќе беа многу поинтересни ако можевме на нив да ја слушнеме и пораката на покојникот.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Немаше повеќе риби. Не се фати веќе на јадицата ни зинат чевол, ни врвца од чевол.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ибн Тајко остана со зината уста додека дубровчанецот џбарна во кожената торба што му висеше крај колкот, протарашка внатре и извади оттаму дебела книга во раскошни корици, украсена со сребрени налепници од цветови и лисја. „Дваесет аспри”, рече скромно. „Дваесет аспри?“
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Синот на Тајко стоеше зинат, без да се помрдне.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
