згасне (св.)
Штом Кузман не го чествуваш ти згасни в океанот да не грееш и над нас пак!"
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Сѐ ко молња денес згасна во темнината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
И не беше веќе изгубеност, беше живот пред смрт, искра пред згаснување.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Згасна црвенината. Грее мршава месечина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Со клинец неговата треперлива рака ја ископа на ѕидот над одарот, каде што лежеше, реченицата што почесто му светнуваше во мозокот: Тука згасна Арсо во лето илјада деветстотинии и трето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Вревењето згаснуваше кога поворката наближуваше до гледачите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Со таа измореност, што му се гнездеше во секој зглоб, и со грчевите глад во стомакот, и со онаа врзаност во своите жили, и со денот, што згаснуваше кротко и трпеливо, сето тоа не значеше навистина ништо.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се собирам, а лицево се прелива, пламнува и згаснува. Морници ме полазуваат.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но гледај: зад ќошето од кошарата некој од ненадеж му се фрли зад грбот, го стисна за вратот, а друг му ја грабна пушката и го тресна по муцката. Полјакот згасна. Потаму - што стана, господ би знаел!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ти излезе од Исток, но, никогаш не зајде, Сите згаснаа - Само светлината во тебе гори.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Сонцето згасна на запад, во морската вода, и веќе немаше кој да ја храбри.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Наеднаш доби впечаток дека мракот околу колибата е полн со ѕверови кои чекаат да догори онаа слама, да згасне светлината, па да натрчаат од сите страни.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
По напорниот врел ден, по почивката и вкусната вечера, децата заскитаа некаде по ливадите удолу, да ги гонат неброените светулки, што со своето светни- згасни ја разубавуваа вечерта и предизвикуваа илјадници најневозможни желби.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
23. НЕ ДРАЗНИ ГО КУЧЕТО ЗА ДА НЕ ТЕ КАСНЕ - ти се вели да не правиш од играчка плачка, ако својот детски порив во себе го згаснеш за животот пеплосан ќе добиеш - огнена значка...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
- „Вистина е така, рекол кралот, но кога сонцето ќе зајде, кога месечината ќе зајде и кога огнот ќе згасне, кое е тогаш светлото човеково?“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Згаснале ѕвоната што огласуваа молитви над покривите.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ако треба да изгориш – огнот ќе го поприми обликот на моето тело Ако треба да умреш – ќе згасне и мојата врсничка меѓу ѕвездите.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Една искра најдолго се мачеше во мракот, Стоеше пред кандилото, молеше пред прозорецот да се отвори, И кога ѝ откажаа нејзините невидливи крилца Сѐ уште светкајќи падна на мојата дланка И како на студена постела легна – и згасна.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Само што беа згаснати малкуте светилки во домот, сите гласови молкнаа. Беше глуво, пусто, темница.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
И одеднаш ме покри земја и само почувствував болка во ногата и во очите ми згасна сонцето.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
