затвара (несв.)
Црна, голема сенка го затвараше влезот на колибата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Да се разбереме овде. За такви Организациата нема апцани да и затвара, да и праќа сургун по разни градишта по Анадолиа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ете, луѓе, работата што ја свршија Хаџи Ташку и дружината, ние му ја претставивме на небето, по тоа сѐ тики има очи да види и ум да пресуди, вели Максим Акиноски кога го завршуваа обредот и затварајќи ја книгата и гнетејќи ја потоа в пазува под мишки.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Како предизвик или имагинарна наука, единствено некоја патафизика на симулакрумот може да нѐ извлече од стратегијата на симулација на системот и да нѐ изведе од смртниот ќорсокак во кој тој нѐ затвара.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Капетан Драган ја затвара устата намигнувајќи кон Славко со израз на благодарност.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Михаил Зошченко - човек кој во 1917 година имаше дваесет години, кој замина да се бори за Советската власт, ги опиша луѓето од истата таа власт во својата „Сина книга“ (мал извадок од неа токму презентираме во нашиот избор) - за подоцна советската власт да му се одмазди на веќе познатиот начин, со затварање, прогонство и смрт.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
“АРА” во Киев се затвара, шефот младоженец во јуни со пароброд заминува во својата Америка, а свеската чкрипи со забите.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Нели беше објавено решение потпишано од министерот за урбанизам, градежништвото и заштита на животна средина дека од втори јануари Вардариште дефинитивно се затвара!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Патникот тивко го навлекува капутот и уште потивко ја отвора и затвара вратата на хотелската соба. ***
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Во мигот кога не сме задоволни од сегашноста, кога нашето небо облаците ќе го затскријат, ние ги затвараме очите, за да ни се разоткријат ѕвездите скриени позади нив!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Се осеќа само вкус на пелин, небото се затвара, песната тагува, а душите нечујно умираат во вечното молчење на неизречените копнежи.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
