засмее (св.)
Значи, започна… Пукна првата пушка… Долгот кон татковината… (Се засмејува и пак се изгубува)
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
И пак се засмеа.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Сакаш ли да дојдеш со нас? - Ќе тепаме Еврејчиња, ситно се засмеа Паљо.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Хе-хе-хе-хе . . . – ситно, ситно се засмеа дедо Геро да ти е милина да го слушаш. А децата беа сериозни.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- И како да истури од вреќа песок, се засмеа шушкаво, скоро безгласно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Охо-хо! – се засмејуваат децата. – Каков е тој ручек?
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Палјачото ѝ беше толку смешен на сенката што таа се засмеа, се заниша на гранката и тресна на земја како презреана дуња.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
- Да, да, - се засмеја Бузо. - Кажи им на твоите. Развесели ги побргу!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
4. ШТО САКА НЕКА БИДЕ, ТОЈ Е УЧЕН ДА ТРПИ - и невин, од виновните на срамен столб качен, од честа испокината сурат циркуски ќе скрпи, па другите засмевајќи ги, самиот ќе плаче...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
- Тие Христоса го поделија, вели Григор, а не Македонија, Пушти и вино, Левтеријо, оти рибите поарно пливаат во вино, вели и се засмејува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Што ти направи, братче Јоне, со страв му вели Уља, јатрва ми, што ти направи, вака да ја мачиш? - Прдна, викнува Јон и луѓето се засмејуваат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Не, - му ветив, - нема да те смеам, не разбирајќи со што толку сум можел да го засмеам.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Јосиф повторно одненадеж се засмејува.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Одново се засмејува и го гледа Лазор кој од под веѓи гледа во книгата положена на неговите, Јосифовите, колена и потисната со рацете.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
„Не кажувајте ми дека сум добро, дека настинката минала, зашто јас, докторе, сѐ уште се чувствувам лошо! Ха!“ се засмеа тој на својата вообичаена шега.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Воспаление е, се разбира... ја засмевам. Се гуши. Ја успокојувам мајката.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Го паметам како добар човек и уште подобар шегаџија. Не знам дали неговите шеги беа толку шеговити и секогаш нови кога ги правеше со возрасните, но нас децата тој секогаш знаеше да нѐ изненади и да нѐ засмее до пукнување.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Имаше нешто перверзно во тој нивен однос: тој да мора да ја засмејува, сосема неинвентивно, а таа да мора да покажува дека ѝ е смешно затоа што тоа се очекува од неа.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Е, фала му на Бога, рече судијата, барем знаете како се викате, и се засмеа, но ваквото однесување воопшто не го навреди татко ти.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
