заслуша (св.)
Детето се приближи до колибата со мачешки стапки, се заслуша во ноќта да не би да допира некаков шум и бргу да се изгуби во неа.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Одѕивот од пукотот во долината стивна и пак се заслуша бучењето на реката која спокојно го продолжуваше својот пат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Постоја така заслушан но другиот глас не се слушна.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Повнимателно се заслуша во музиката.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Арсо го остава длетото и се заслушнува.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Беше една таква темничина, што се чинеше дека може и да биде гризната, а тие беа скаменети и заслушани но морничавите писоци, што настасуваа од сите страни, што ги обиколуваа со еден стеснет круг.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беа прво далечни завивања, кои можеа да се дофатот само кога си заслушан, исчекувајќи ги токму нив.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сега можете да го сетите, - им зборуваше во себе ним, собрани на креветот и заслушани во силните писоци на дивината надвор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Заслушај се ноќе, и ќе ти се јави некое крцкање на креветите, над тебе или под тебе, небаре црвец да работи во штиците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Лежевме скротени, омелушени... Заслушнував: реката шумоли, низ бесконечно несопирливо течење ја чувствувам свежината иако сонцето припечува.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Татко внимателно се заслуша. Веднаш проникна во мислата на својот учен и умен соговорник.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Или можеби сега така ѝ се присторуваше, премногу заслушана.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
И така, се подели светот: на оние со сладост и милност на глувчињата во кафезите на својата глава, заслушани, со широки насмевки на лицето, со шепотни облачиња на усните, и на оние со затворени, згрчени усти, со очи ококорени, обезглавени, исплашени, вџашени.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Жената не одговори. Тропкаше со нога, заслушана во некаков такт.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Во гргорот на водата кој го заслушнуваше од дното на бунарот, тој го слушаше говорот на светците, запрени во манастирските фрески.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
