запрета (св.)
Ги запретаа колку да не ги јадат утре пците и чавките.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Запретај го, - рече тој и се понастрани малку.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Бошковица, која ѝ помагаше на снаата во миењето на чиниите од вечерата, му се приближи и го праша: - Бошко, да го запретам огнот?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Беше готов да се отпушти и да легне во меките пилотини во неговите нозе, да си ги запрета во нивната мекота сите болки по своето исцрпено тело и така сосема да исчезне.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Еднаш тоа ја запрета својата муцка во трошките леб, веднаш пред него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Продолжуваше да се искачува, а во исто време некако да тоне во сета таа глува штамовина околу себе, веќе не ни очекувајќи некое полесно пречекорување, веќе заборавајќи на тоа дека некогаш можело да постои и поинакво чекорење, од сето ова запретувањето до половината на снегот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Велат, одамна било, - почнува тој, - во некоја пролет запретана под илјада години.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
„Волци!“ му прострела низ главата мисла, па скокна и уште сонлив го облече палтото, заграби од огништето гламња што синоќа ја беше запретал, и истрча надвор.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Потоа ги истрга гламните од огнот, гаснејќи ги со триење и исправајќи ги во дното на огништето со загореното нагоре, па потоа со машата го запрета огништето.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Толку беше занесен, што за малку, за прст земја ќе запреташе нешто што за миг блесна сред црната земја.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Огнот беше изгаснат, зашто синоќа не најде време, а и ниту помисли да го запрета.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Некои тврдеа дека едниот паднал на место и го запретале во некој трап, другиот умрел дома, а само едниот останал жив и се лекувал негде во Битола.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Исус Христос е со црвени чорапи и бледо лице И сега самик шета по небото и размислува Како се случи да остане бездетен Кога веќе знае дека Не умира само оној што ќе роди И проклет нека е оној Што цел век нешто прета А ништо за иднина не ќе запрета.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Умрениот го сметнуваат, го запретуваат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И го кренавме девојчето, Роса моја. Го однесовме, го запретавме. И седнуваме на гропчето да го поплачеме, да го истажиме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И еда, одам јас кај Маса Ќулумоска, ѝ кажувам што ми се стори и таа ги зеде плочите, еда, ги запрета во огништето, се усвитија. И после ги крена плочите и зина жената, еда, небаре пештера во устата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Како што лежеше вудвосан во дворот Бубичоски, запрета со нозете, како ѕвере кога е отруено, и остана така, скукален.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Откако убаво ја раскопа земјата тој почна да размислува и за буквите па од сета азбука ги избра само Р и У, ги запрета в земи а тие таму се испреплетоа и врзаа густо корење.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Набрзо почна и пепел да му се качува и да го запретува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Него уште тука го запретавме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
