запирка (ж.)
Ѝ беше пријатно да го гледа, да го слуша како и раскажува „закон божи", историја, природознание и друго; како одговара пред учителот без запирка и како лапа кај нив варена тиква, компири или кора.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Невидливото во поезијата е материја во која и запирката претставува ту оган, ту тага, ту некоја јарка боја навезена на работ на облеката.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Веднаш, без точки, без запирки, без никаква интерпункција почнав да читам, запалив како од митралез.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Згора на тоа, мајсторите оставија чудни светларници на источната страна над олтарот и отспротива, на западната: по една тркалезна дупка колку половина лакот широка и од двете страни на дупките едни како запирки што ги има по типосаните книги.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Затоа и свети апостол Павле вели дека смртта на човекот е запирка зад која продолжува реченицата...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Пак ќе ги користам наводниците, иако ние разбираме и така натаму: „/првата формула/”, напиша Џери со зелениот кели фломастер преку левата страна на уредниот задник на својата делумно заспана љубовница; на исто толку привлечната десна страна на таа млада дама потоа додаде „/друга формула/“, премостувајќи го нејзиниот процеп и канализирајќи ја неговата отмена точка- запирка со еден издолжен знак за еднаквост.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Тоа имаше некаква врска со прашањето дали запирките треба да се ставаат во загради или надвор од заградите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Неуморно треба да се подготвувам за животот, и веднаш зад запирката, сосема директно за дело!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Вдаховено, без запирка зборуваше Арето и го вознемируваше пламенот од газиената ламба висната на таванот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Некои од седнувањето до станувањето не вртеа лист, гледаа во некоја буква или точка, запирка, извичник или прашалник. Некои од нас читаа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
И така, до рани зори, до точка и запирка Рада ги прочита сите четириесет и четири писма.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
