заофка (св.)
Се здрви, во исчекување, не ли ќе заофка, не ли ќе го прекори за невнимателност.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лулајќи се тој продолжи. Но само што стигна до погорните скали, заофка и пак запре.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сакаат да заофкаат зашто така ќе им е полесно да ја истрпат болката, можат да се молат, секој на свој јазик и на свој господ, и молчат: православецот ќе му се посмее на исламецот, исламецот на православецот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И можеби затоа, кога пак погледна на Велика и Зоја, забележа дека поттреперуваат нивните бради, дека во очите им виреат и се вртат солзи, тогаш кај неа во градите нешто се прекрши, ја фати грч и ѝ се присака гласно, на сет глас да заплаче, да залелека, да заофка и коса да си корне.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
