залости (св.)
И тука го дочекува часот кога стариот ќе му заповеда да ги залости ќепенците. Молчејќи се упатуваат дома.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
На таквата порта не ѝ пасува резе, ниту ќе ја залости некој синџир лабав...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Вечерта ја залостувам врата. И големата и малата врата ја залостувам и се шуткам низ куќа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Петра не е многу изненадена од неговата појава, таа знае дека никогаш нема да ѝ излезе од мислата, го прекорува Проклет да си бре дедо, врколак стар, се залости во вагонот само за сами да си заминеме и колку што сум тешка уште потежок товар ми стави на плеќи!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
„Леле, некој ми ја уби моја Султана, а притоа и вратата ми ја залости, за да не можам да влезам да ѝ ги склопам очите".
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Лаежот чиниш ги разбуди селаните. Се отвораат залостените дрвени порти, жени и деца молчаливо нѐ гледаат.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Како секоја вечер, така и оваа, по навика, прво однатре ја залостив портата од дворот ограден со висока авлија.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Мајка нѐ викна дома, зад нас ја залости портата со долгиот и тежок дабов лост.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
