закочи (св.)
Шоферот се обиде да закочи, кочниците диво чкрипаа, но сѐ беше доцна: изгазениот остана да лежи со скршена челна коска, неподвижен, без обвинување во очите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Повторно во тоалетот, одам по мала нужда, мојот фалус е некако чудно закочен.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Се надевав дека Луис е вистинско месо, доволно глупаво да посегне по мојата торба и да го повлече мојот закочен прст на чкрапалото, но тоа не се случи. 90 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Зградата на „Балкан“ во Пајко Маало – Стварно? – закочи. – Дај да ја видам.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
И овојпат беше превкусно, но бев свесен како повторно ќе ги закочи моите и онака мрзеливи црева и при секоја помисла на ова одново и одново се препотував.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Паднаа стомните... се скршија а водата сребрена потече под копитата, под калта на која се лизгаа копитата на коњот, оптегнати наназад, коњот закочи во место, за да се наведне јавачот...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Мерцедесот пред неа нагло закочи и остана вкопан во место, длабоко загазувајќи во пешачкиот со предните гуми.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Сака да ми го закочи чекорот, зошто јас сум пионче и треба да одам само таму кај што ќе ме помести господинот.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
- Но, како да сакаше да каже: „Застани! Закочи! Не сум откос кој треба да падне со првото замавнување".
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Не знаеле да закочат. Секое лето дете.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
