загадочен прид.

загадочен (прид.)

Именка загадочна, Лична, ситна и малечка Пупка папочна: Точка.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Трепери молкот, Тоа глобоко, тоа темно око, Со кое го следиме сивото, Невидливото, тоа далечно Слачно тесто што таа го цеди, Тие шумливи, тајни болкореди, Од загодочно и од мрачно, Врз очи што се гнезди, се лепи, Та ние остануваме слепи За искрите, за сјајот, за лачите.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Има ножни листови свежо избричени, загадочни дупчиња на колената, што сѐ заедно предизвикува една мистериозна загадочност, поткрепена со бутини без масна наслага!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кога го читаше Бајрон почна да накривува, после Бодлер ја обои косата во зелено, а средбата со загадочните Франц толку го потресе, што веднаш на Вера својата платонска љубов од женската гимназија, отпочна да ѝ пишува долги писма, насловени со „Милена“!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како што Змијата ѝ дозволува на темната грабливка да ги забие канџите во нејзиното виулесто тело, оплодувајќи ја со сината крв жедната почва, како што Загреј, парчосан од синовите на Уран, повторно се раѓа, уште помамлив и постраствен во светлината на мудроста, така и тие, загадочните рицери, непомирливи бунтовници против Законот што потценувачки го дели боженското од земното, минувајќи низ она што го нарекуваме стварност, се претопува во треперливата прегратка на духот, засекогаш млади, неранливи во своето жртвување...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога по половина час се врати, на лицето му лебдеше загадочна насмевка: „16 златници! – и брзо додаде, неможејќи да го скрие восхитот: „Колку е убава ќерката на бакалџијата!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Според тоа, со криптограмот L. H. O. O. Q. Duchamp опишал три нивои на настанот: се одвива coniunctio oppositorum (Сонцето/Ергенот се симнува доле да се соедини со Месечината/Невестата); coniunctio води кон засилена свест (за што сведочи засилувањето на топлината, „огнот долу“); бидејќи засилувањето на топлината, тогаш кога е успешно, исто така е одлика на третиот степен на вештина, ова инцестуозно соединување среќно успеало да ги спои Ергенот и Невестата во андрогиниот Посветеник, а тој факт пак, од своја страна, го објаснува доцртувањето на мустаќите и брадичката што ја комплетираат насмевката на Мона Лиза, која веќе не е толку загадочна.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Пак за крунски сведок го земаме Тезауро, кој смета дека небото е „восочна плоча“ (cerula) во која природата го вцртува „она што ќе го измедитира“; притоа, за своите тајни таа создава загадочни знаци и симболи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
„Вистинскиот симбол“, пишува Хегел во Естетиката, „е во себе загадочен дотолку што надворешноста низ чиј што пат значењето треба да стигне до своето расветлување, сѐ уште останува различна од значењето што треба да го прикаже, па затоа симболот е подложен на двојност, и во таа смисла треба да се третира ликот. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 245
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Загатките без можност за решение, значи загатките во кои ништо не е сокриено повеќе од самите загадочни чувства, таквите загатки во најдобар случај им соодветствуваат на игрите со сенки со заборавените форми на загатки, игри во премногу доброќудните сеновити градини на историјата, игрите на сенки во сенка.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но во истиот момент, предизвикувајќи длабока воздишка на олеснување кај сите, непријателската фигура се стопи во лицето на Големиот Брат, црнокос, црномустаклест, полн со сила и со загадочно спокојство, и толку голем што речиси го исполни екранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И виде Филозофот дека сум задуман, и излезе низ вратата, смешкајќи се со својата лечебна, загадочна насмевка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А гласот загадочно му рекол: „Надополни го просторот меѓу коските на отецот твој со месо, обнови го целосно телото на Словото, на таткото твој, и засекогаш ќе останеш во славата на царот и логотетот, прв меѓу првите ќе бидеш во царството над сите царства земни!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот се смешкаше загадочно, како и секогаш кога сите мислеа дека сѐ е загубено, а тој исход чудесен наоѓаше, од ништо нешто сочинуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„О, госпоѓата на нашиот Генерал дошла да нѐ посети“, вели тој откако ја забележа Трајчеица и некако загадочно се осмевнува, како да ја насетува миризбата на разговорот што до предмалку шеташе помеѓу нас двете, а потоа пријде, се поздрави; Што има ново кај вас, прашува, ну, как паживаете, как здаровје, жизн, постапува сѐ по моите упатствата, како оној зет кога требало да ги посети тестот и бабата во другото село па жената го подучила како да се однесува.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Штом си отидоа домаќините, воден од љубопитство, сам тргна по собите и по другите простории на Сарајот, многубројни и загадочни.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со спокоен глас му објасни што му се случи при сликањето или пресоздавањето свое во портрет на Непознатиот и на загадочниот настан со обликување на децата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нејзината загадочна форма, која многумина научници и филозофи ја толкуваат, е уште почудесна.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Можеш ли да му ја поматиш верноста кон земното, додавајќи знак по знак откривајќи ги срамните делови на твојот систем загадочниот метод небесниот свод- дом за да може да оди по истиот пат и да стига до истата цел човекот, оној кој над црната точка стрепи по сличното, од различното стрепи спојува еден со друг: еден и еден, два со два, седумдесетидва името го дели на четири елементи – I.H.V.H. тетраграматонот го врти, го враќа ред по ред реди вистината на скрбта ја учи завист и суета, суета и завист сѐ е бесценет камен, а број свет и сила равенката меѓу нив се припикнува како вода меѓу шуплинките во карпата како зрак во мрачна капела бели точки на црна површина поделена на две: еднооко човече дворог Пан троока нимфа четириаголен круг пирамидална петка црно на црно расфрлан, разигран Ум на Светлоста Умна светлост.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Всушност додека младиот љубовник влегува во пределот на загадочниот насмев на жена една девојка веќе ја лови неговата сенка со снежниот водоскок на своите возбудени раце.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Повеќе