завлече (св.)
Високиот се намурти и колебливо завлече рака во џебот на белите пантолони.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ја завлеков раката в џеб и ја извадив црвената крпа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кузман полека чекореше. Рацете му беа завлечени во длабоките џебови, паларијата - зафрлена на тилот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ако може нешто да завлече, арно, ако не — барем бунгур и сол ќе сомеле, расолот ќе го преточи, пиперките. Сирењето, маста да ја види, да прецеди, преточи.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Војникот ја завлече десната рака в џеб.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не стоеше сигурно на нозе, не можеше брзо да ги завлече рацете во студените гумени ракавици; на врвовите на неговите прсти умираше еден долго негуван акорд, една музика што се губеше како шум на секнат водопад.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Што сакате?“ ја завлече едната ракаво раскопчаната блуза, но пред тоа одговори, брзо уште пред да го чуе прашањето како за некого да научил напамет еден невешт изговор: „Војската ја напуштија активните офицери.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Човекот се искриви на една страна но не падна, со инстикт на желка ја завлече главата во својот стан влечејќи го со себе мирисот на детски пелени и прегорено млеко.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ги завлече рацете в џеб и со мазно чело, како да го гледа в лице својот брат (еве, сепак не сум зрно песок и нема да ме избришат водите), зачекори кон срцето на градот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се доближи до касата и го завлече показалецот во дупчето на една од тие бројки вртејќи го кругот на бројчаникот од лево на десно.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Потоа чуварот ја завлече светлината по фенерот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Непреодолива сила го грабна и го завлече под земја.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Павле ги забодува лактите и се завлечува напред. Му се слошува нешто.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Имаше тој поминато доста градови во својот живот, за да знае кој се завлекуваше некогаш со тие романи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сака да ја завлече главата во чевелот на Зоки и така како збудален да јури низ станот. И уште што не!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Кога виде дека сенката го моли, Карамба-Барамба навреме се тргна а и јас со него, Слонот, исплашен од едно полско глувче што се обиде да му се завлече во сурлата, потрча покрај нас и кршејќи се на својот пат се изгуби во длабочината на бескрајната џунгла.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
А волкот, волкот, којзнае во која темна корија се завлекол во овој долг, сончев ден!“
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Одам по долината завлечен по облакот од дамнешниот чад над сниските покриви зад меѓите, зад грмојте, зад високите крошни на дабовите зад крушите што се сушат зад сливите што капат зад јаболката во кои пее есента та мириса сета долина на топли пазуви и тихи мусандри во оние стари градски куќи што се вишат во куќите изгубени во правта на калдрмата во куќите чии чардаци чии пармаци уште се свртени кон долинава во која бавно се враќам како во стара книга што постојано се превртува во дланките на осамата.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ја завлече раката по кошула, од левата страна, вртејќи со очите како во нем филм, оттаму извлече лак и стрела и ми намигна.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Испуштаат некои танки гласови, завлечени, небаре јарешко млекање.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
