завика (св.)
Кога на насипот се покажа водоносецот, десетина гласови завикаа од сите страни: – Мече, вода!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И сите беа против јатачето, како што го завикаа Мартина.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Бргу се закарал со сите во селото, та Турците го завикале копиле и лоша вера човек.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Се завикаа така еден со друг откако дознаа дека ниедниот нема вистински брат, едно време тоа беше една нивна игра.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Затоа - луѓето велат - Турците го завикале „Караорман“, што значи црна шума.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Поради него, поради Акиноскиот што молел тука, кладенецот го завикале, а и ден-денеска така го викаат, Молитвена Вода.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кога ја купивме третата, таа беше убавица и за да не ја фати урок спасителката Сталинка, ја завикавме Грда.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Но како се случи и еден од неговите главни прчови да го завикаат Сталин, никако не можеше да разбере.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Така нашата коза ја завикавме Сталинка.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
По извесно време таа го завика Богдана, Пол.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
„Ако разберат кај нас в село што работиме, кучкари ќе нѐ завикаат”.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
А и одекот да си го чуе. Не како од високите згради на кои работеше во Прага и Будимпешта кога ќе му дојдеше некоја желба од детството и кога ќе помислеше на овие краишта, ќе завикаше со сиот глас, но од бучежот на дигалките и автомобилите, гласот се задушуваше и не можеше ни тој да си го чуе, а камоли да му се врати.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Среќна Нова Година. Луѓето ја завикаа Стара Година.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
На крајот од цревото, низ кое течеше компримираниот воздух, беше џекот, копачот, со кој работеше Јован. Инженер Јован, го завикавме.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Најзабавен на Еда му беше Глувиот, Марко Кравата, еден провинциски бистар мангуп од Гевгелија кого војниците го завикаа Глувиот затоа што тој симулираше дека е глув.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Потоа тој ме завика стаклено топче и навистина се прашувам да не станав такво.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Така некако ме завикаа па и подоцна во животот, освен на официјалнните документи и случувања, јас за сите бев Софи.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
