жерав (м.)
Затоа сега злобно се кикотат роеви чавки и затоа кога ќе се смири, високо над градот ќе запискаат жерави.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Осамен жерав, изгубен ков клун не може да изрази огорченост.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Расфрлени од ветар и од претчувства дека ќе се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел во историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Безнадежно го барам во грлата на олуците, во писокот на жеравите.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во град сум гледал жени - издолжени како жерави, чиниш сега ќе влезе во вода и ќе остане со издолжена шија.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Таа ги потиснуваше овие сомнабулни очи со тешкиот парфем на своите вознемирени гради, го гасеше бунилото на овие усни што така силно ги сакаше кога тие палеа на нејзиното голо рамо жерави на слатка мака.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Жеравите бегаат од студ, тоа значи дека денес, утре снегот може да престане, но што потоа?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Иако невидливи, жеравите беа нешто сосем конкретно за Бојана.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
„Издржи, издржи! Стигни го своето јато!“ викаше во мислите Бојан, загрижен за судбината на осамениот жерав.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Такви крикови доаѓаа само од жеравите кога, есење, го надлетуваа селото. Од селото ја изнесуваа Велика Мегленоска.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И долга редица жерави, доаѓајќи од кај север, од кај Прилеп, и кликтејќи јадосано ја прелетуваат Потковицата и преку Градишки Рид одат натаму на југ.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Само ги слушаш, до доцна во ноќта, како тулуликаат волците во гората и како жеравите, прелетувајќи ја Потковицата, одат некаде на југ, кликтаат јадосано и осамено.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Само најхрабрите, и тоа само за облог, или само кога одеа на лов на диви пајки и жерави.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Сме се разгракале така, како кога ги испраќавме жеравите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Зборувај, раскажувај што и да било... За црни Арапи или за бели жерави. За сѐ што ќе ти текне.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И така нашиот зејгора пак сам и без братска помош на поранешните свои познајници, со стремеж зацапал по мочуриштата, да фаќа со примки и стрели чапји, жерави, шлуки и галепчиња, и в поле или в планина -дропки, пчеларки, пупунци, сојки, ветрушки.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И срцето се крева, подлетнува, жерав ми станало...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Рафрлени од ветар и од претчувствства дека ќе му се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел од историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не ќе бидам како вчера, утре ќе сум жерав џин.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
