жегне (св.)
Кога татковиот укор ќе го жегне, тоа негово лице се залева во нечиста црвенина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И така, перам: наведни се, исправи се. Јас чукам на каменот, а милото чука во мене. Клоца, ме жегнува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Нешто наеднаш го жегна, го прободе и го одзеде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И како ќе голтнам така ќе ме жегне под скутината. Си мислам: сум голтнала мрава и мешам во маштеницата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А на коложег куршум го жегна Коле на Доневци.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ме жегна под колено и ме клекна.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ѝ велам дека ќе појдам и дека ќе донесам нешто да се почестиме. Шампанското, ја жегнувам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Точно знам, меѓутоа што сакам. Ќе излезам и ќе донесам нешто да се почестиме. Шампанското, ја жегнувам.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
И колнела расплетувајќи ги косите и паѓајќи на коленици, секој збор да ги жегне, семето да им се сотре, утрешна бела виделина да не дочекаат. Не ја тешеле.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мислел дека ќе се смири, ќе се допокрие и ќе му се врати со морничавење на сонот, на кошмарот од кој веќе не можел да се ослободи ни буден, со воздишка од која студена молскавица ќе го жегне преку душникот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Одвреме-навреме туку ќе ме жегне прашањето: како сум можел да бидам љубоморен на овие луѓе?
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Стиховите не ја кренале добрината, туку ја жегнале лутината. Спукале и неговите борци и соборци.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Како да сакаше да каже нешто со тоа, како да беше тоа нема порака што ѝ го жегна срцето на Пелагија.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Гледајќи како се оддалечува Чана, а никако да ѝ се смали фигурата, Пелагија се прекори себе си за лошата мисла што ѝ го жегна срцето Не, не, нашата врска е посилна дури и од онаа што ме врзува со мојата Добра!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Слабините го жегнаа кога вратата зад него тропна.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Чул ќелешот и жегнал перото од белиот орел, та му дошол и му посакал еден јунак коњ бел и една руба бела.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Рипнал ќелешот, жегнал влакното од коњот, дошол коњот и го јавнал ќелешот; слекол лошите алишта и му се вкачил на сарај кај царот.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Ах, како го жегна в срце тој глас дедо Ивана!
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Сепак издемна еден ваков момент да го жегне малце, ако не може веќе друго.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
А бе ние повеќе пати си пивнуваме, - прирече тој скромно. Тие зборови го жегнаа Коча.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
