ефенди (м.)
Та дури и на Сула му закачи „Суло ефенди".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ефендиите влегоа на „големата" врата, ведејќи ја секој главата да не го закачи горното черчеве.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А Трајко само чести. — Повелете, бег, повелете ефенди.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се ведна и помоли: - Милост, ефенди!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ефенди . . . – присторе Мирче веднувајќи се, но ефендијата не му даде да дорече.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Ама, ефенди, вистина ти велам, сиромав, пресиромав е.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
На вратата се појави јаничар и тој на српски го изрече веќе познатиот глас на покорен слуга: – Изволите, везир ефенди!
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Суљо пак направи темане и испушти едно придушено: – Разбрав, кади ефенди! – Е, ајде сега.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Мајка, татко? Имаш ли браќа, сестри? – го праша една вечер Мехмед Арслана. – Паметувам, паша ефенди.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Пеки, пеки, ефенди!51) - одговори командирот и плесна со рацете.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- Рајата ја крена главата, - рече дервишот. - Не чини, не чини, ефенди! - продолжи Турчинот со засукани мустаќи.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- Еве, мудур ефенди, потпиша батакчијата! - рече трговецот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Стигна некако до чебренскиот манастир, ги соблече Ѓорчевите кумитски алишта што ги зеде од Чачовци кога Ѓорче замина за Битола, ја наметна поповата антерија и долама, ја кладе поповата шапка, а бидејќи пооди некој месец и друг небричен и нестрижен се направи токму „папаз ефенди“.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Не бу, бре кајмакам ефенди! ) — Не бу, бре бимбаши ефенди! ) — ама пајтонот одлета долу Могевите воденици и го фати за неполни три саати Битола.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— А бре, убаво лошо, јас го реку, ефенди. Од една умирачка повеќе нема.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Уште додека беше на прагот направи поклон, првин спрема Мустафа ефенди, потоа и спрема прилепските првенци, а кога се исправи, божем силно израдуван што се измирува со нив, лисецот ги прекрсти потковичаните, како да му се верни и вековни парохијани, и изјави дека знае зошто е повикан, дека му се радува на измирувањето, но и дека има нешто да придодаде во врска со измирувањето.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Само четиринаесет дена изминаа отакко главните на сојовите од Потковицата го потпишаа писмото со кое од султанот бараат да им издаде одобрение за ѕидање црква, општина и училиште, ѝ само седум дена откако му го предадоа на Мустафа ефенди, прилепскиот кајмакам, за тој преку Битола и Солун да го препрати таму, во Стамбола, но и едниот и другиот ден, оној во кој го потпишаа писмото, неделата на Свети 40 Маченици, и оној во кој го предадоа, првата сабота по Свети 40 Маченици, заедно со писмото и заедно со надежите, желбите и намерите содржани во него, никој не ги ни споменува во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
В сабота ќе му отидеме таму, во Прилеп, и ќе го извикаме јали кај Мустафа ефенди, јали на дуќан кај Тимона, јали во некој ан и ќе му речеме дека било што било, сега сакаме да се измириме.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Од балканската битка е истргнат настанов, време кога во 1912 година Србија, Бугарија и Грција, нешто пред тоа и Црна Гора, ѝ објавиле војна на Турција, а јавнатата Македонија ја бранеле од туѓо зло за свое, под команда на ефендија Али Риза: Вардарската армија на Зеки-паша, Струмичкиот корпус на Али Надир, Северноалбанската војска на Асан Риза, Јужно македонските чети на некојси Таксим, некакви други булуци на аскер и башибозук и богзнае какви сѐ уште регуларни и диви воини.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ненадејно, од недообјаснети причини, тој Мустафа - ефендија се пропил, најпрвин кришум а потоа без срам, се запуштил и се откажал од себеси, некогаш трепетлив од хипохондрија, подоцна вошлив чаршиски шут во стуткана и извалкана облека.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
