ендек (м.)
Од последното стебло на буковата шума косо се спушта неголема чука и станува испресечена со ендеци и ретки куси сенки од дивите грмушки.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Трајче скокна од Дорча и легна во ендекот покрај самиот друм.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Најпосле бесно го прескокна едндекот и се загуби кон селото.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Трајче стана од ендекот и погледна. Од камионите се слушаше офкање.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
А овој - пам по муцка и ќе го ошеврати и него в ендек.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ама кој како ќе му се доближи на Дука Вендија, овој - пам по муцка и ќе го кутне во ендекот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Да послезе водата подолу, да се исцеди во ендеците, да се оспособи за сеење.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Излезе од ендекот и, кога камионот се најде на стотина метри, тој ја подигна патерицата.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ендеците широки, длабоки и обраснати со бозјак и магарешки трња.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И црневица се растури накај џадето, Турмата како диво надојдена река, црна, огромна, разофкана и развикана, расплакана и разлелекана - надоаѓа, надоаѓа, се згустува; истечува од горе и дотечува, бучи, завива, вие, тупа, дига облак прав, го наполнува просторот, се влева во ендеците, се втиснува и се растура меѓу камионите, ги опкружува, се збива, се рои, во бранови се фрла, трча, клокоти, врие и вика гласно, болно, продорно, пронижувачки, жаловито, галежливо, тажовито, испрекинато, молбено и шепотливо: - Е-е-е-е-е!!!...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Тоа е прилично голема ледина, околу наоколу оградена со длабок ендек.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Човек, во делничните денови, уште од раното може да види орачи во полето, деца кои напасуваат јагниња во никајците и овчари кои по ридиштата напасуваат стада, а во неделите и женската челад која по ендеците и меѓите собира полжави и коприви.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ја сонуваше како таа пак го чека во полето облечена во истиот оној бел фустан што блескоти на сонцето и му мафта со раката, го вика; тој трча кон неа, прескокнува ендеци, меѓи, грмушки, се пробива низ високите жита, но никако да стаса до неа.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Тоа си думам, вели, ко ќе почне за празнициве да талка по селава, да му залегнам во некој ендек и да му ја скинам сенката. Друго не ми останува.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Кога го видоа луѓето се возбудија и започна хајка по него: истрчуваа луѓето од куќите, со вили, со секири, со пушки, го бркаа, пукаа на него, но куршумот никако да го фати; скокаше тоа преку плотовите, ендеците, се вовираше низ грмушките и пак шмугнуваше в шума.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Се освестува во ендекот крај патеката.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Жените бегаат со децата под дрвјата, залегнуваат по ендеците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Патот е сиот подлокан и едно тркало избегува во ендекот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некогаш испијанет, ќе паднеше во некој ендек и тука ќе преспиеше.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Заседнале во ендекот затскриени од клениките и повитот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
