електричен (прид.)
Челичните жици на електричнотот грло матно зајодлуваа и го покрија нејзиното плачење.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тие секогаш се покриени со невидлива чинка а од нив не пробива електрична искра на стихијна страст.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Штом го исплатија кредитот за електричниот шпорет, зедоа друг - купија фрижидер.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На веселана девојка со очи натопени во грев, на безгрижната група спортисти со торби преку рамо, на мајсторон на врв електричен столб, не може никој да им закачи бројка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Нешто му мирисаше на убаво. Тој ја отвори рерната на електричниот шпорет, да види дали таму нешто не се пече.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
А има и нешто ново - електричните светилки наредени во далнината на булеварот. ...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А светлината, што ги усвити металните венчиња во електричните ламби, нанижани по таванот над целата просторија беше како некој мек, животен флуид, што ја одделуваше само таа просторија од сиот оној празноок, изгубен свет на сета дивина околу пиланата, позлатувајќи ја, благородена и одбрана меѓу сиот тој див простор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Ние в село имаме вршник – вели Толе, - и фурна, а вие електрични печки.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Немате ни електрични печки, ни тераси, ни вакви огромни оџаци...
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Пред нив блесна електрична светлост.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
На карпата во пештерата висеа две електрични свтилки, ја осветлуваа целата пештера.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
„Вуча“ ќе акумулира близу 700 милиони кубни метри вода, ќе наводнува 1.000.000 декари земја и годишно ќе произведува 1 милијарда квч. електрична енергија...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Додека нашите градови и гратчиња мирисаат на скара, во Келн е специјалитет кокошка печена на електричен ражен, која се продава на секое ќоше, во секое кафеанче, заедно со пиво и со други сувомеснати специјалитети.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тој се наоѓа до главната железничка станица и е еден вид нејзино продолжување, а по него се движат и електрични возови, има патеки за пешаци и за автомобили.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Мил лежеше на земја - мртов; околу него парчиња од испокршени епрувети, шише со гасови, глинени садови, кварцни лампи, електрични жици, леќи, микроскопот...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Во тоа време Европа, ако знае дека се поминати шест или седум години откако Американецот Јозеф Хенри ги создал електромагнетите со голема сила (електричен мотор!), не знае дека во еден дел на Македонија мажите се впрегнуваат во рала и во двоколки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Повторно е девојче со модри очи и муцка на глувче, единствена во маалото што се осмелуваше да се втурне во машката вечерна зона – скалите од влезот на продавницата за електрични апарати.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Големите си свират со електрични гитари.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Во електричната инсталација знам еден таков дефект што вечер кога ќе се шкрапне било кој прекинувач, кога некој каде и да е ќе ја вклучи струјата, ќе се предизвика таков куршлус од кој куќата цела ќе пламне како кога се пали автомобил и никој жив нема да остане.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Зад нив, во осветлениот излог, блескаа телевизори, машини за перење, бојлери, дури и електрична гитара – избран предел за мамливи приказни, преполни со прижелкувани успеси.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
