експресионист (м.)
Кога поп-артот се појави шеесетите години на ликовната сцена, втората генерација на апстрактните експресионисти се подготвуваа да јуришаат на високите естетски вредности што ги поставија Вилијам де Кунинг, Џексон Полок, Бернет Њумен и другите.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Бароуз слика со своите зборови. Шиба по страницата со експресионистички, надреални снопови од зборови и жестоки вербални рафали.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Со исклучок на каузалните односи - поточно, со потенцирање на акаузалноста - се раскинуваат сите традиционални поврзаности на елементите на фабулата, и оваа се распршува во фрагменти коишто, „збогатени” со асоцијативен и еруптивен квалитет, неретко симулираат едно магливо, односно скоковито движење на смислата карактеристично за сонот - според некои критичари, „идеалното експресионистичко дело” (Франк Тис). Маргина 36 77
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Кога, меѓутоа, зборува за сјајните постигнувања на подрачјето на формата, експресионистот не мисли на надворешната форма како збир од повеќе или помалку оправдани конвенции, туку на внатрешната форма на својот неприкосновен дух.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Но, не баш дух, бидејќи овој е премногу интелектуален за вкусот на поголемиот дел од една генерација скептична спрема „профаното” рационално мислење а склона да верува во квазимистичната моќ на интуицијата и екстазата, туку повеќе „душа” - орган на некој неодреден начин поврзан со „духот”, но, за разлика од него, благородно усидрен во чувството, коешто е или нурнато во сепроникнувачкиот elan vital a la Bergson, или е во дослух со севкупниот Космос, односно со вечноста, така што овој експресионистички орган - духот или душата - во секое време има, под услов доволно да е огнен, непосреден пристап во бесконечното.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
