дупка (ж.)
По нешто поправија и во дупчињата тесни катран намачкаа они.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А овие изрипаа од дупка како сотони од пекол, па, ти си ни кум! Циганска работа! Тоа ли е ред!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ама врнело, ама грмело- попот треба да го испрати до дупка.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Или, можеби, ништо не криеше. Како орев од кој вешта верверица ја извадила на неразбирлив начин јатката оставајќи на тврдата кора фантастично мало дупченце.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А, бре ќешки за плаќање нека е, колај работа! — рекоа деверите и фрлија по еден грст ситни пари преку дупката.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Почна волчки живот: по пештерите, дупките и шупливите буки.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И над машкиот кат, и над женскиот има две дупки на ѕидот кои служат за прозорци, но, се разбира без стакло и толку малечки, што одвај може човек глава да појави преку нив.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го крена погледот и гледа: се накачиле децата на плевната и низ една дупка одгоре му се смеат: - Уа-а-а-а-а, јатак...
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И мојот добар дедо почнувал да раскажува како чевлињата ќе бидат едни црни, светликави, со скобички по ѓоновите, со врвци што на крајот ќе имаат желевца за провирање во дупките но сепак најубавото на нив ќе биде тоа што таму каде што ќе се врзуваат ќе имаат нашарен преклоп.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
„Зошто?“ ја праша црната дупка на ножот. „Јас не бев виновен“.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ритмички збиваа. и оддалеку ќе можев да видам дека ноктите им се издолжуваат, и на нозете - врвовите на жолтите чевли со контички шари и дупчиња се отвораа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Вешто им бегав на камионите од пат. Возеа споулавено и носеа земја за покривање гробови, се надеваа дека ќе ме легнат во влажна дупка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Го враќам минатото: провокаторот е закопан на многу места во куќава - дел во оние стари добри пегли со јагленово загревање, дел во радиотот чиј механизам го однесоа во вреќа црни и дрипави собирачи на старо железо, дел во дупката на подот во кој ја чував Неговата слика.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А што ќе станам? праша. Полицаец, рече стариот. Сакам едно двајца од чаршијата да напикам в дупка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Седеше осамен во своето гнездо сместено во дупката на една шуплива круша.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Под нив, до кај што допираше погледот, покривите на намалените куќи потсетуваа на искрпена черга низ чии дупки се цеди тешка влага.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Потоа го премести во друго дупче и пак заврте. - Молам! - се слушна во слушалката еден глас.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Се доближи до касата и го завлече показалецот во дупчето на една од тие бројки вртејќи го кругот на бројчаникот од лево на десно.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Од дупката се појави глава со долги виснати мустаќи. - Еј, има ли некој?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Да бевме во ѓуле, само да бевме во ѓуле. Во кртична дупка. Ах, ти црна иронија!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
