допишува (несв.)
Продолжуваше да се движи во кругот на семејството, да ја допишува заедничката хроника на животот и смртта.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Чанга, откако брзо се описмени, носеше со себе еден жолт бележник во кој постојано нешто бележеше, допишуваше.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Понекогаш пензионираниот пожарникар од Пупипафија Генерал Шмрк за кого мислевме дека се допишува со англиската кралица, ја повторуваше следната поговорка: „Не помагај му на човекот, тој тоа не ќе ти го прости!“
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
- Драги млади екологисти, ве поздравуваме и искажуваме задоволство дека ќе се допишуваме со вас.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Велат дека и денес стојат остатоци од несудената цвеќарница, во која никогаш не расцутил ни еден од каранфилите што ги планирал да се садат, а за што се допишувал дури со Холандија, земјата на цвеќето.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сега, допишувајќи го ракописов во утринските часови на средата во таа недела, тој се плашеше дека може да му се случи да го развлечува раскажувањето само и само да навлезе во последната страница од зелениот блок и така да го подмири својот предрасудок на штета на ракописот, да не му направи услуга на своето дело.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Епилог Полната месечина малее; Надојдената вода прелева. (Кинеска поговорка) Денес, во седум часот изутрината, како и секој ден, авторот седна да ги допишува редовите што следуваат па, конечно, да ѝ го види крајот на својата прикаска.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
На дланки ја пишувале Во неволја ја допишувале Од немајкаде ја препишувале Без зборови ја умножувале Во снег ја вжештувале Редовно ја потстрижувале Во кисели овошки ја унижувале Крај влажна кожа ја доживувале Во остатоци на смев ја сожалувале (Била струја Била и темница) Сега е литература Под сигнатура 49 И
„Забранета книга“
од Веле Смилевски
(2011)
Со никого не се допишуваше. Не читаше весници.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Понекогаш се допишував со Американецот. Понекогаш мислев и се потсеќав на Холанѓанецот.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Татко во еден период се допишуваше со својата братучеда Лејла, но никогаш не ја виде, само се случи по многу, многу години нивните деца (Етем Устер и авторот на книгава) да се сретнат ненадејно во Париз и да го живеат сродството, да чувствуваат нешто силно заедничко, коешто можеби само судбината на егзилот може да го донесе.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
