доблест (ж.)
До еден со доблест станаа жртви на храбриот Дичо четниците горди; и ранети тука, па дури и мртви, насилија трпат од турските орди.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Кон крајот на романот, ќе биде регистриран еден детаљ, којшто можеби немал такви претензии, но ќе ги надвјаса највисоките човекови доблести и тоа во едни времиња и простори преполни со црнила: „Шишман, седнат над еден камен покрај својот братучед Србо, а некаде меѓу езерото и Пелистер, ја извади матарката од појасот и со ножот почнува да гребе по задлабената страна.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Не покажавте доволно храброст, патриотизам и национална доблест против: славокомунистите!
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Оваа максима на нашиот соговорник му се чинеше премногу патетична: „Од искрената самоизолација не треба да се прави никаква доблест.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Основачот на манастирот св. Саб, на пример, во својот текст Мистеријата на грчките букви ги доведува во врска следните хебрејски узори: 22 букви на хебрејскиот алфабет со 22 творечки дела Господови со 22 книги на Стариот Завет со 22.000 говеда на Соломон, и Isopsephic stele со 22 доблести (retai) на Христ.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Противејќи се на морализмот на интелигенцијата и култот на колективната одговорност, па и на руските концептуалистички релативистички вредности и доблести, тој ја објавува својата готовност за индивидуална одговорност.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Доблестите на маниристичкиот тип на човек, според Херберт Рид, се состојат токму во неговата лабилност, неговата неодреденост, несфатливост, во неговата постојана игра со она скриеното во себе и во нештата.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Овде ретко кој умее да го прескокне јажето на нацијата и патриотизмот и да се затекне во Доблеста која веќе нема никакво национално или патриотско алиби коешто, ете, во „кризни времиња“, ѝ дозволува да се заборави, то ест да биде употребна доблест на оваа или онаа нација.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Се напаѓа и отфрла секој хуманизам како претерана „разнеженост” и „декаденција”, убиството станува доблест.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Веројатно некаков службеник, филозоф, ковач на неопходните зборови за срамот и национализмот и традиционалната доблест.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Секој успех, секое достигнување, секоја победа, секое научно откритие, сето знаење, сета мудрост, сета среќа, сите доблести се мисли дека потекнуваат директно од неговото лидерство и инспирација.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
А тој мечтаеше повеќе дури и отколку да биде сакан, да го разурне тој ѕид од доблест, барем само еднаш во животот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Да, совршено.“ „Јас ја мразам чистотата. Ја мразам добрината! Не сакам никаде да постои никаква доблест.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но јас знаев дека ме теши, дека ме лаже; јас точно, секогаш во животот сум била свесна за своето тело, господине судија, за секоја негова маана или доблест.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Како што дождот, паѓајќи на земјата им ги дава на билките нивните особини: на слатките – благост, на опојните – опојност, а на отровните – отров, така и светлината таа, кога влегува во срцата на луѓето, се менува и им дарува моќ според доблестите на срцата.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Логотетот беснееше, пена на устата му се јави, како кај бесен пес; а јас гледав во Лествичникот, единствен кој од зборовите на логотетот поштеден беше, и дури за пример на душа чесна и силна беше истакнат, и гледаше блажено, притворно невино, полн доблест лажна!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Боже, ти колку го сакаше, без резерва, без отстапница, ама ти си мислела ако појдеш со човек кој има само едно рало чевли, загарантирана ти е љубовта и преданоста, како секогаш да има две страни, од едната богатство, од другата доблести со верна љубов како круна.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Никогаш песните на Анте Поповски не примиле толкава слабост, но и не покажале толкава доблест достојно да ја признаат и пречекаат, токму неа, слабоста што нѐ прави исти и еднакви со себеси.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Таа иста пчела ја разнесува доблеста, надлетувајќи над другите цветови, отворени за прием.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Твојот пат е
твојата светост.
Твојот пат сочинет од
име и идентитет
и другите
подзаборавени
потценети
распродадени
за туѓ ќеиф, по сопствена вина
- доблести и добра
сега и материјалните
територијалните
егзистенцијалните
сѐ
за да бидеш
и никој, и ништо
и да се рассееш
по светот
БЕСТРАГА, НЕВРАТ
ЏЕНЕМ, ПО ЃАВОЛИТЕ
надвор од јазикот...
Но твојата трага
- длабоко втисната
тетоважа
на светот -
не е само твоја.
Не скршнувај
од својот
Дом
народе мој!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
