дистанца (ж.)
Како историчар, современик и учесник, Мисирков успеал, без вообичаената историска дистанца, прилично точно да го определи местото на овој процес и неговите основни координати во македонската национална историја.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
- Ти верувам, само... само дистанцата што ја создаваш меѓу мене и тебе ме потсетува на нешто...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- А дистанцата, таа ги прави неуверливи твоите зборови, мили.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И доколку времето не е само категорија на траење и менливост туку и оска на правдата – вистина е дека современата македонска поезија, најсуптилно меѓу сите творечки дисциплини, откри една значајна и филозофска и психолошка посебност на македонскиот народ: неговото чувство за временска дистанца; чувстото да ја различи минливоста од трајното.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Анализирајќи го сето тоа од денешна перспектива, од една временска дистанца која не е толку мала, ние можеме со сигурност да тврдиме дека репортерските записи на Никола Кирков влегуваат како интегрална составка на драматичните општествени, социолошки и културни процеси на времето што е мотив на овие новиварски анализи.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И така, чувствувате дека вработениот во Париз постојано живее на тркала, зашто без нив, навистина е невозможно да се пребродат дистанците од домашниот праг до работното место за што некогаш се потребни и часови.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
...затоа овие текстови настанати колку што е можно повеќе во процесот на сопственото ослободување од дистанцата ги чувствувам како разоткривање на мојот пат кон новата проза па ја молам почитуваната редакција да ги прифати како мој предлог во поттикнувачката дискусија што започна да се води на страниците од вашето значајно литерарно гласило... искрено свој, зошто ги сакам кроки цртежите или како да се претрча тревогата од разделбите ...сочноста на зрелиот плод впиена во белината на хотелските соби сокот од нутрината излиен попатно танц фигури во постелината во воздухот допира против вечноста летот на недопуштената цигара кон езерото жарот и водата во неподносливоста куса и жешка средба...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
…ако малечката но впечатлива епизода со дебелиот е пример par exelance за пресметка со дистанцата како неприкосновена одалеченост зарем и јас досега не размислував премногу додека пишував наместо да доживувам не сокривајќи се зад зборот зад законите на добрата реченица зошто да не го излијам несигурното созревање на чувството во линијата на ракописот користеноста на дистанцата е научена од родителите од почитуваните учители кои со лесна иронија но убедени ја негуваа скапоцената логика на аргументите а што ако така сум вовлечен во не- -јас во светот преземен толку е тешко после сета умешност да се заглушат ушите да се отфрли мрежата да се признаеш себе си внатре сонцата жежат ли жежат усните немоќно сами се потсмеваат гнездото се урива веќе ме облева летото илјадници плави нестрпливи звуци ја оставаат зад себе молчеливата погрбавена сенка...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
уште еден домат или за двосмислената свежина на дистанцата во пишување …додека ја дочитував трудољубивата писмена задача на вашиот критичар против новата проза објавена во последниот број на вашето ценето списание се сетив на една од ретките средби со дебелиот кој по сто и осумнаесет дена и ноќи во истамбулскиот затвор и четириесетина килограми помалку си мезетеше сѐ уште со истиот прекар и со истиот апетит двојна салата од домати…
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Човекот сега може да се промени во некаков тип на дух кој води љубов на дистанца.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
-, дури и кога ќе почне физичкото злоставување, дури и тогаш ќе постои она што се нарекува сингуларитет и отпор, сеедно каде е манипулациското тежиште и сеедно колку дуелот во суштина е нерамноправен, и во двата смисла; повторувам, сметајте го ова како еден залажувачки нацрт- итинерер, како мешаница од траги, како еден пародичен хумор, како, најпосле, симулација на борба, бидејќи тие веќе почнуваат да млатат (синхроно, бидејќи индивидуализмот, пак, за нив, е најстрашното нешто и затоа повеќе ја преферираат снајперската безобличност и тој тип на потпис, егзекутирање од дистанца, речиси без џелат, сѐ во какофонија, метеж и хаос од удари), најдобар пример е проширувањето на кампањата против Сорос кој, сакал- не сакал, можеби неправедно и пренадуено но ете, тоа му го сторија наци-социјалистите од сите бои, од Будимпешта преку Загреб и Београд па сега и во Скопје - стана симбол на просветеност и цивилизираност, едно светленце надеж среде овие страшни ветрометини каде цели класи и нации исчезнуваат преку ноќ, среде целава оваа безнадежност. 6 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Тоа го навестува на дистанца од неколку столетија; треба да се смета токму врз таа скала, вардејќи се од тоа да се занемари квалитетот на едно мошне разнородно историско траење: неговото забрзување и неговата квалитативна смисла се такви што е можно, исто така, да се излажеме дека мудро проценуваме следејќи ги минатите ритми.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Денес, од дистанца, сфаќам дека тоа беа всушност предавања - некаква македонска варијанта на педагошката пракса на големиот индиски поет Тагоре.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Сега, посматрано со извесна временска дистанца, можам да кажам дека тој период беше ренесанса на скопското културно подземје.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Да си го устроите духот со суштината и елементите на пропаста е уште една залудност, во која неизоставно се губи етичката дистанца и си ја прикачувате јамката на деструктивноста.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
„Психичките подвизи“ на телеприсуство и акција-од дистанца се постигнуваат со селектирање на една од опциите на менито.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Нема дистанца, сложена дипломатска мапа, игра на интелектот, давање предност на разновидноста на суштеството.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Ангажманот за јавните интереси, за повредените права и потиснати вистини; критички рефлексивната дистанца во однос на сопствениот идентитет, културното наследство и општествените институции; емфатичната вера во јавноста сензибилизирана за рационална аргументација; перформативното произведување на таа јавност низ актот на јавна употреба на сопствениот ум; принципиелното поттикнување на културата на разлики; отвореноста кон феномените на масовната култура, како и постојаното доведување во прашање на сопствената елитна позиција; одговорноста за демократскиот развој на општеството во целина ... тие и ним блиските особини не се наследуваат по никаква законитост од она што се нарекува хрватска културна и политичка традиција.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Но, бидејќи „ние” (народот, нацијата, колективот) владее со „постоењето”, тој термин го употребувам во смисла на тоа владеење, а не на самото постоење кое му се измолкнува на секое „ние”. »» Дали ирониската дистанца е спас?
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Како што во импресионистичкото сликарство расфрланите бои не значат веднаш слика, која може да се согледа дури од растојание, така описот на едно далечно случување чијшто сведок бев, бара дистанца од којашто само на некои други може да им се создаде претстава за тој пруски град чиишто жители очигледно и самите беа изненадени со тоа што буквално преку ноќ станаа велеграѓани. Ludwig Meidner, 1918
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
