двои (несв.)
Десно од патот се двоеше тесен каменист селски пат, кој што водеше направо под планината.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Не гледа, знае: пилата бавно ја двои коската на два дела.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Еден ден војводата Петре Ацев му даде налог на својот четник Крсте Гермовчето Шаќира да се стави со Толета и да му предложи некакво спојување на двете чети: да се упрости работата, да не се двојат силите и цепе народот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Но таквиот, неблагодарен слушател, за вратка брзо ќе си чуе дека е бујца, односно овци со булка над челото, најглупава што може да биде, која од ништо не се одбира, безмалку и брлива, и која се двои од стадото.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Долу, на плоштадот, црните џуџиња безглаво се движат, се мешаат, упаѓаат еден во друг, се двојат – на точно омеѓениот простор на положената дланка.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
— Ти ваму, ти таму, нѐ делат, нѐ двојат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Стражарите само нѐ двојат: едни ваму, други таму.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Му ги кршат носот и вратот, му ги дупат очите, му ја двојат главата од телото, се креваат думани прав.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Секако тој тоа можел да го знае многу подоцна а тогаш само се прашувал: зад жолтите и ребрести костури како друг обрач никнува од земјата нов обрач, и сѐ така: обрачи, обрачи, обрачи: Турци, костури, пак костури со кациги, со штитови и со мечови, потоа сенки со чекани од камен; и пак некои други (кој можел да ги знае?) грпкавичави, со мали мајмунски глави, со дебели заби под кои се двоел надве арапски рунтавест орев или дебела 'рскавица на животно со сурлеста глава.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Учителката организира да не се двоиме, заедно да седиме, заедно да јадеме, заедно да играме.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
И така двоејќи ги како волкот што ги двои овците, ги изнатепа и ги разбрка сите, а потоа ѝ помогна на Видуша да слезе.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Кучето не се двоеше од него и каде одеше тој и тоа одеше по него: по полето и планината.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Одвај отиде на Еко - дефилето, нејќеше да се двои од Иван, па двајцата имаат велосипед и сакаше двајцата да учевствуваат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
(Ја удира количката со Димитрија од ѕид. Скока Андреја. Го удира Стево. Притрчува Вера. Ги двои.)
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Пат, а пак
те делам, те двојам, те цепкам
кратам, сечам, шкопам, кастрам
се подлажувам – те држам в раце!
те сместувам во книги
те памтам, памтењето го предавам
од едни на други
поправки правам, предавство
знаци, севозможни форми
за да ми кажеш по нешто, па сепак
те немам!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Тука се спушта пердето
реската разлика
која ги двои луѓето
и од нив прави
некој друг
секогаш друг
мизансцен!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Овој миг сенките им се придружуваат
на предметите:
предметите се претвораат во сенки
па кога би посакале да го посматраме
двоењето на она што е едно
таа тага би ни била ускратена.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Информацијата недвосмислено покажува дека дописникот на „Вашингтон пост“ добро бил запознаен со историјата на македонскиот народ, бидејќи тој во текстот ги двои Македонците од Србите, како народ со посебна национална припадност, што го потврдува и информацијата од 25 март 1941 година во истиот весник, дека демонстрациите во Македонија може да „предизвикаат незгоди меѓу Македонците и Србите“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“
од Тодор Чепреганов
(2012)
Камносаното тело небаре не сака од земјата да се двои...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
- Небиднина... ама душава клука... не се двои од телото снеможено...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
