густира (несв.)
…по третата можеби четврта чинија салата четвртата можеби петта чашка лоза го прашав како ти беше тој одговори сосема мирно голтајќи сочни резниња домати се префрлав на свој терен густирав лоза со салата од домати тоа беше убедливо мое мечтаење моја игра само јас можев да ја одречам а не бев луд да го направам тоа нели…
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ја густирав со кејф, залак по залак, наливајќи ја со густо црно вино.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Било убаво, мори, ноќе во водата! Знаат Русине да густираат.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Човекот постојано заскитуваше по некои патишта и предели што само тој ги знаеше и притоа одвреме навреме се насмевнуваше. Густира ама со тажно срце.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Нели густирањето е една од битните особини на нашето битисување.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
На платото сенишно Јас и твојата сенка го густираме кафето.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Скриена под дебелите сенки на стариот орев, надвиснат над летниковецот, Јана со цигарче го густираше своето попладневно кафе.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
