грчи (несв.)
МАНОИЛ: (Занемува и се грчи)
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Поарно да го разбудам. (Доаѓа до вратата и внимателно ослушнува.) Грчи ли, грчи!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ДАРА: Забога, ќемо умртвимо човека. (Дури таја растрчуе, Пијаниот почина спокојно и длабоко да си грчи).
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Мече ја крена десната нога, лицето му се грчеше од болка и уплав: меѓу прстите му се беше впила голема набабрена пијавица.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Левиот мазен образ одвреме-навреме му се грчеше; изгледаше дека безуслешно се обидува да се насмее. Очигледно го жалеше старецот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Зар јас верувам во тоа? се грчи Митре и ги стиска рацете под мишки.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Ги грчеше прстите в џебови и го слушаше сопатникот, тој сечеше просто како да секцира.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И јас не можам веќе без тебе, ѝ рече тогаш а таа не рече ништо само се грчеше кај него исплашена од грмотевиците.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Лежиш, брате, и умираш, полека, сега веќе поблаго рече; и самиот се грчеше од студ.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Болат зглобовите, се грчат мускулите, прска свитканиот бамбус на 'рбетот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сакаше да се грчи во тие крчми, да ослепува од ракија, не, да стане вид само за едно - за Јана, таа неврат со златна пена коса зад малите уши.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Париз `ржи ранет, Варшава до појас в гроб и го копа гробот на смртта, Прага се грчи в мрак.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа се грчеше и искинато липаше со зафрлена глава, тој мислеше со ’рбетот дека ’рбетот ќе му прсне, и мислеше со мускулите дека мускулите ќе почнат да се кинат на танки кончиња, па после стана клопче без `рбет и мускули, без небо и корен, стана огнен здив и крцкот (Јано Јано Јано) како што беше и таа крцкот нејасен и искинат сладок бол.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Па што мислиш ти! - раскажувачот го насочуваше мракот на своите очи кон правецот од каде што идеше прашањето и долната сува уста му се грчеше.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Спијат непробудно. Без ниеден гест, без грчење, без дишење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Таму сега стои месечината и по водната површина на заливот се грчат жолтунестите струготини од нејзината анемична светлина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Го заплиснуваше со сите изглодани мрши и со сите свои соништа, она обезличено суштество на три нозе, кое просто цвичеше, сонувајќи за тоа свое очекување, лижејќи ги неговите стапалки во снегот, при што носалките му се собираа и му се грчеше неговата остра муцка, а притоа од таму доаѓаше и некое на прв поглед ќе речеш презриво, шеговито мрморење низ полузатворени очи, потсветнуваше едно чудно здрава белина на неговите очници, обвиткани во розовоста на неговите непца.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се напиња, се грчи невиното во крошните, како невидливите жилички на семенката дури ја пробиваат земјата за да излезат на виделина.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Некои грчат, ги катат забите и ко со прачки удираат со опашките на земјата, некои само мрзливо прилајуваат, ама и во лаењето се чудат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мораш да чекаш да заспијат луѓето, да почнат да грчат, да се уталожат, па дури тогаш обично не заспиваат лесно.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
