грмотевица (ж.)
И јас не можам веќе без тебе, ѝ рече тогаш а таа не рече ништо само се грчеше кај него исплашена од грмотевиците.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Грмотевицата се разнесе низ ноќта, се одби од долот и се изгуби во празно, пискотливо ехо.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се сети дека боговите диктираат и судат, порасна високо над нив, преголем да уверува со грмотевици, па сакаше да ги сожалува (не можеше) и сакаше да им се смее (не можеше ни тоа).
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Страшна грмотевица ја растресе земјата.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Од болот што стисокот му го нанесе Србин почна да се созема, сфаќајќи дека тоа не е грмотевица како што прво помисли, туку дека топови рикаат отаде на фронтот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Грмотевицата се разнесе низ ноќта, се одби од долот и се изгуби со празно, пискотливо ехо.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Потпукнува ко грмотевица и ми ги полни ушиве.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
По кои патишта Ти се насели во мене – јас не знам: како кученце свиткано в ноѕе скришум ги подотвораш очите и при секоја моја помисла на нешто се стресуваш набере пролетни грмотевици низ коски Ти лазат.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Додека околу нив се мешале извици, истрели и блиски далечни грмотевици, вториот раненик, оној, преку чии очи минал шрапнел, лежел ничкум и копал со нокти и заби под себе и пцуел, пелтечаво и тешко, под контузија - и султанско знаме, и паши, и вера, Тој до него, со две парчиња од војничкиот ремен ги стискал нозете над коленици за да не ја изгуби крвта и со неверување слушал во зачуденоста без чувство за болка, за еден миг заборавајќи си ја судбината: кауринот, на кого му е укажана чест да биде војник под зелен бајрак, не атакувал за да ги убива оние што ги зеле да се бори со нив за нив, милосливите.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Доаѓаат како грмотевици од ведро небо.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А и грмотевиците ни идат одоколу.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Дождот престана. Беше тоа како... како сред филм за лавина, торнадо, ураган, вулканска ерупција... како нешто најнапред да се расипало на уредите за звук, придушувајќи и конечно исклучувајќи ја сета бучава, сите експлозии и громогласни ечења и грмотевици, а тогаш како некој да го истргнал филмот од проекторот и наместо него да ставил дијапозитив со мирен тропски предел, што не се менуваше ниту трепереше.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Беше измаглица во маглата на темнината, и ова место беше ничие место, и овде воопшто немаше ни година ниту час, само овие луѓе во безличната празнотија на ненадејниот мраз, бура, и бела грмотевица што се движеше зад големиот стрмен панел од зелено стакло — секавицата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
И грмотевиците што се појавуваат секојпат кога Просперо прави магија предизвикуваат повеќе главоболка одошто стравопочит.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Во мигот се стемни во Атеистичкиот музеј. Се слушна грмотевица.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Во ноќта се огласуваше бурата. Грмотевици, па дожд.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Небото над Езерото го осветли линијата на силна молња, па се зададе и силна грмотевица, небаре ја разнесе сета собирана тишина на Езерото.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Игор Лозински замолкна. Во далечината повторно се огласи грмотевица.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Откликнува птицата, меѓу отсјајот на секавицата и есенската грмотевица над Париз.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
