греши (несв.)
Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина човечка е лоша, тики човек колку да се чува да не греши пак ќе згреши.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Ах, проклет да е тој саат, си велел сам со себе Силјан, кога им грешив на мајка и на татка, да ме втаса ваква клетва, бев човек сега и да си ги пречекав сватовите, и јас да се веселам како сите што се на свадбава.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
БОЖАНА: Не греши душа, Костадине.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
КОТЕ: Е, проштевајте штом било така. Сум грешил.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Гледав дека сите се потскиселивте, ама кому му одело на ум дека сум грешил. Проштевајте.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Вистина, ете; кој зборува многу и ќе греши! И јас така!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Грешите, ќе им рече.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги стисна забите. Не, грешам, се поправи. Тоа е гавранот со очила.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го сакаше она, што се случуваше со нивното печалбарско село, луѓето тука беа запрегнати да си го бараат заедно својот живот и успеваа во тоа, мислеше дека сите околу него го чувствуваат тоа такво, а сега занеше дека грешел, што не гледал малку подобро околу себе уште во самиот почеток.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Кој знае... Можеби грешиш... - Грешам, не грешам, го сторив...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Дали сум грешела. господине?
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Во еден миг го облеа топлина после што како да се исплаши дека можеби грешат, но таа мисла не успеа да го потфати и понесе.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Знам, вие не сакавте да дигнете рака, ама ете и јас грешив малку, сега пишман го правам, ама тој беше.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Требаше да му постелиш на женскиот кат, ама ете а грешиме.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Море ми, лели пусти свети Јовани беме, Толе, дали не му грешиме на господ ноќеска, — небарем се покаја Миша кога се осамна утрото и кога се виде дека лежи на Толевата десна рака.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
15. КОЈ ЧЕСТО СМРТТА ЈА СПОМЕНУВА, ПОМАЛКУ ГРЕШИ - човекот со тоа на животот повисока цена му давал, уште ако е и бавчованџија тој напросто би решил и кромидовата главица да ја смета за човечка глава...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
И кога грешиш, и кога не ќе ти оди како што сакаш, не губи волја, не обесхрабрувај се...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Не греши душа, синко... Толкунѕаво гршче пченичка собрав.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Овдека, во Лазарополска црква, во која Ѓурчин бил насликан како јава на коњ, се чувала Ѓурчиновата сабја (лекувала од уплав, им ги олеснувала тешкотиите на родилките и тешкотиите при умирањето на оние кои грешеле во животот) и книгата, во ракопис, што сам тој, Ѓурчин, ја напишал за себе и за својот живот, а во која ги споменувал и нив, жителите на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Сепак некоја идна капетанова ќерка повторно да повторно ќе ги засака огреаните тела на непостоечката дивина... едно пливачко попладне или дали еволутивниот премин од водата кон копното претходно подразбира ист таков напреден чекор во спротивна насока ...влези во водата зарем не гледаш дека крвариш се насмевнува тате секогаш во право потрчај кон лековитите бранови нурни се јас со силното татковско тело ќе те дочекам ќе те сочувам од рефлекторите го намокрувам стапалото поспано ме допираат водените стопрсти мојата црвена крв потечува низ нивните сината низ моите вени нагоре над коленото толку лесно не боли тато пази на сѐ риба сум малечка засолнета во устата на таткото поаѓаме по топлите струи кон југ кон југ кон југ... но што сега се насмевнува ако те исфрлам од утробата до кога ќе се сокриваш во мене до кога ќе бидеш глува слепа ме турка ме истуркува од себе немој врескам тој немилосрден е немилосрден е ме протерува пливај сама нуркај сама храни се сама љуби сама греши сама сама сама... повторно на брегот на карпите со сонцето на влажниот стомак го чекам да се врати од водите од подводните пештери да ми ја залеп левата шака на старото место потполно сочувана сите живци капилари мускулчиња секое движење стисок допир само тате да плукне на раната ќе се врати отсечената шака пак ќе су негова негова негова негова негова...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
