граница (ж.)
Каравлашко не може да го допушти на неговите граници создавањето на една голема Бугарија, која, може, после ќе ја бара од неа Добруџа!
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Значи, двете пропаганди не спорат само за земјите на с.з. од Шар Планина и за оние делови од Серскиот санџак што се крај бугарската граница.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
142. Ханот Аспарух (ок. 644-701) со една своја орда дошол од исток кон утоката на Дунав и откако ги покорил словенските племиња и ги разбил Византијците, ја образувал првата држава на Бугарите на Балканот (681) со седиште во Плиска, којашто подоцна ќе ги проширува границите и врз поголемиот дел од Полуостровот.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но таа граница ја узнав многу подоцна...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Одев полека, со некаква возбуда претчувствувајќи ја границата помеѓу злото и доброто.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Челото ми гореше а веќе знаев дека сум негде на границата на некоја болест. Не се разболев.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На Пуловец, на границата, им „удри еден залп" на Србите што бегаа за Грчко и со две три момчиња, свои роднини, слезе до Бешишча и му отиде на поп Илија.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Таман, тој со дружината го префрли Султан тепе, втаса француската коњица, но не ја префрли српско- бугарската граница.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Празна раница не чува граница“, почнаа да се читаат пароли по буките на Кравица, Петерник, Соколот и Добро Поле, изрежани со штиковите на гладните војници од оваа страна на фронтот и се зачестија „мечките“ каде што имаше Германци, а бугарските војници со „дикат“ дигаа сѐ што имаше за јадење од нивните магацини и кујни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сал нив им ги отвора широко зениците топли од сонувања за дни недонесени, меѓу сите предели ги брише границите... Затоа поетите гледаат занесени.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Нешто смрзнато и неподвижно што ги мени луѓето да не бидат луѓе, да бидам смрзната неподвижност и не на улица, а кај нас во собата - ѕид помеѓу мене и неа, граница на отуѓување неврат, нескршлив неуморлив суров бог.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Потоа зареваа сирени од сите страни на градот. Далеку, веднаш не можеше да се определи од кој дел на границата, татнеа топови.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Огнометот растеше и го гореше мозокот, завршуваше пред границата на еден отпор.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Бучната рекичка, што полека ја лока чуката, соголувајќи ги карпите, е граница од кај почнува студена пустотија - камен, камен, камен.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тековите околу границата ја чекаа Неговата команда додека тие, со муницијата што ја имаа во складовите, не ќе издржеа ни толку колку што ѝ е нужно време на капка алдехид да се испари.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Источниот крај на прилепската нахија е одвоена област со засебни планински граници, обрастени со големи борови и дабови гори, која се вика Мариово.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Влезе, поразговара и запиша во својот список едно име: Стојан Ванков, роден тогаш и тогаш, тоа и тоа, неженет и - доселен по војната од зад граница. „Благодарам“, рече кришум гледајќи кон касата, а тој, Ванков, имаше доверба во него и му говореше со асматично шушкање до душникот за сѐ - какви се цените на пазарот, кога бил најголемиот пожар во некој голем град, каква политика води Черчил.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но знаеше. Стрпливоста на јаката млада риба беше при крај на своите граници.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Расчувствуван до крајни граници, дајреџијата стави рака во џебот со парите и гласно извика: - Вино, донесете вино...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Суетата, онаа несовладлива женска суета, диво ја гони и Данче не знае за граница и мерка... Вечерва повеќе од секој друг пат...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
