гостилница (ж.)
Држеше тогаш гостилница на крајот од улицата во големиот град.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко можеше да го знае тоа уште веднаш по малку, кога сите со сините комбинезони си отидоа, а тој остана, онака ластарест, во госитлницата, и побара од него стан.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа му го носеа сите оние луѓе во сини комбинезони, валкани и изморени, што влегуваа во вратата на неговата гостилница.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Малебџилници - тоа се всушност гостилници каде што се готви јадење само пилешко месо: печено пиле со или без ориз, пилешка чорба и ориз, некои пудинзи со месо од градите на пилињата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во овие гостилници, се разбира, се среќава сета ориентална кујна во нив, главно, мириса на лој и овчо масло.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И главната улица има вакви гостилници и по сè личи дека пачата е солунски специјалитет, зашто, велат, не се приготвува во други градови.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Да бега. Каде? Тој не знаеше за друго скривалиште освен за својата гостилница и својата куќа.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Кога на мајка му (која сѐ поосамена, поизгубена исчезнуваше меѓу фотографиите, мебелот) ѝ соопшти дека долниот кат од куќата ќе го преуреди во Гостилница, веќе одамна го имаше изодено својот пат.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Знаеше дека гостилницата ќе биде негова територија.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Немоќта да го изменам овој ужасен свет во кој живеам ме тера стократно повеќе да го сакам ближниот свој - како затвореник, како соучесник, додека заедно ждереме кременадли во некоја мрсна гостилница...
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Кога влеговме во воденицата, седнавме во гостилница.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
И по многуте години од нејзината најсреќна ноќ, таа беше спремна да раскажува само за онаа убава починка во гостилницата кај Бањи, каде што гостилничарот им варел јајца во водата на врелиот извор на бањата а се разбира ќе спомнеше и понекое доживување или необична поединост од тоа долго патување низ ноќта кога размислувањата за среќата повремено ѝ ги прекинувал коњот со гласното фучење, а ќе го спомнеше патем и одговорот на птиците содржан во нивните исплашени крикови што ќе уследеле веројатно поттикнати од фучењето на коњот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Ако нешто му се стемни, си рече, ако му се стемни од тоа големо ѕверење, нели беше слушал и за бесплатните гостилници и анови какви што ги имало овде за сиромаси?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Беше потврдил и дека има свратувано во гостилницата, која се наоѓа на влезот од селото.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Додека гостилничарот Трифо Саздов ги соопштувал овие податоци, во записникот е наведено дека тој ги одвел инспекторите до прозорецот и со кренат прст покажал кон патеката по која слегувал градскиот човек пред да влезе во гостилницата.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Директно, спроти пумпата, се наоѓаше „Потковица Авто Двор“, сопственост на Сам Сенд, со мали куќички што се граничеа со „Нахрани го стомакот“, сопственост на Бланш Рид, гостилница каде што сѐ уште се служат сендвичи со топол пржен стек, за само педесет центи.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Освен коњската главата со зобник, што се наоѓаше над влезот, и фактот дека храната навистина беше добра, гостилницата на Бланш беше дел од гостилниците што се наоѓаа на автопатиштата ширум континентот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
А потоа, наеднаш налутено им се обратил на луѓето во гостилницата: „И вие го сметате Симо за народен непријател?! Зарем верувате во тоа?“
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Со години имаше гостилница за храна, потоа имаше и скараџилница на една од ѕвездестите авении во градот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
По осуммесечна работа, кулата достигна сто метри височина и, по тој повод, на работниците им беше приредена гозба, во една гостилница покрај Сена.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
