вселена (ж.)
Но да се пренесе вселената, објективниот свет, една реалност што постои надвор од човекот да се пренесе во него самиот единствено со мистиката на самоспознатиот дух, а оваа реалност да биде сметана и понатаму како прост привид, како обично олицетворение на логичките категории и „идеи на апсолутниот дух“, значеше и да биде „укинат“ апсолутниот дух, да се пренесе во друга состојба, да се објасни „духот“ со појавата на материјата, а законите на дијалектиката — со законите на развитокот, настанувањето и условите за неговото познавање од страна на човекот.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Според Хегел, еволуција на вселената всушност е еволуција на логиката на „светскиот разум“.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
А што се добива кога целата вселена ќе се „одухотвори“ со формулите на логичкото движење на категориите на еден „светски разум“?
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Не сум во вселената и не ми е името ѕвезда недопирлива. Чекај, сите права.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Како се оддалечувавме – слушавме времето што идеше како ја тресе вселената пеејќи: Од каде доаѓа гласот ваш и кој ве закова за земјата Вие без писмо што ги запишавте сите книги човекови?
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Читајќи некои книги останати од татко му, велеше: Човекот е најситниот дел на вселената; него вселената го создава и го повела; секое раѓање на човекот се обележува во вселената; каков ќе му биде животот на човека, зависи од времето во кое е роден и од законите што владеат во тоа време: тие му ја одредуваат судбината, здравјето и должината на животот...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Луѓето отидоа во вселената, јас пред вас, со главата во торба, морам да докажувам дека земјата се врти околу сонцето.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Идеалност има само меѓу планетите во вселената - секоја си оди по својата патека и никоја со никоја не се допира...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
На вселената, на човекот, Точка во човекот, во битието, Точка на секот и пресекот, Точка - зрно на зачетието, Колепка со божје ухание, Небесно, свето здание, Могила и ридание, Точка - крик и восклик, очудување, Вознес и восхитување, Точка - најкусо божје послание.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Точка-збор кој зрачи Со безброј лачи: Точка - крај, точка бескрај Точка - почеток, зачеток На вселената, на човекот, Точка во човекот, во битието, Точка на секот и пресекот, Точка - зрно на зачетието.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Ми свират воени труби, музиката го поткинува снегот и ја полни сета вселена.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И земјата, заедно со ѕвездите, е дребулија на ставата на вселената, како што е и таа веселана ситно животно со некои свои смукалки закачена за друго, секако најголемо чудовиште.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пред да му се стемни, пред до клепки да потоне во поплавата на безумноста видел дека небото над него е мртво око на закланата вселена и видел во тоа око блескав цвет од лилава и бакарна и зелена светлост, за да му покаже во што да го забуцал ножот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Веројатно и наставничката ги сака овие фантастични работи, па со занес ни раскажува за вселената.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Светот е soap-noir, и тоа е неговиот последен жанр, слика којашто земјината топка, рушејќи се како мртва ѕвезда, уште долго ќе ја испраќа во вселената...
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Човекот ќе продолжи, како што вселената продолжува, засекогаш.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Фетусот е гладен. Залудни сигнали; вселена во мевот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Стануваш метеор или планетоид што патува засекогаш низ вселената.” Ништо не реков.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Човекот ќе биде бескраен и бесконечен, како што вселената е бескрајна и бесконечна.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Критичарот Владислав Ходасеевич сметал дека со отпечатувањето на романот „Дар“, Набоков ја завршил својата романсиерска должност и дека сега треба неговата уметничка вселена да се облече во нова форма.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
