вреди (св.)
Нашите зборови не вредат потаму од нас, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
ЉУБА: А, твојата уметност! Твојата уметност... Најнапред јас навистина мислев дека ти си прекрасен, изразит, скапоцен камен, но сега знам колку ти вредиш.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Двајца сме, за сто души вредиме. Крени ја главата Пупи Паф, и во чекор следи ме.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Сега повеќе и не вредеше да се пребарува во сеќавањето по пораките на моите други текстови.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Бидејќи распоредот на книгите во библиотеката претставува една од битните теми во делата на Луан Старова, треба веднаш да се истакне дека неговите книги би можело со право да се вредат меѓу романите на Исмаил Кадаре и Данило Киш.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Ете, вредело да се вложи труд, деноноќно бдеење, трпеливо редење збор по збор - недобројана низа... младите тоа го прифаќаат, го кажуваат како нешто свое, блиско, доживеано...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Последната средба со поетот Махмуд Дарвиш ја имав кон крајот на 2007 година во Струга кога тој се овенча со поетскиот Златен ловоров венец на поезијата, вредувајќи се меѓу поетските великани во светот.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Имено, новиот „инвеститор“, кој веднаш си најде свои полтронски соработници меѓу поранешните раководни структури, само ги испразни фабричките магацини од робата којашто вредеше милиони евра, а не даде ниту денар за осовременување на производството или, пак, негово зголемување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Ако е така, тоа нешто не вредело доволно за да биде мој предизвик. Ниту било соодветна одскочна даска.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Почнувам од најдолното скалило, на луѓето со најмалку вредности, па сѐ до оние што најмногу вредат. Се разбира, според мерилото за успешност.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Ти вредиш, колку што мислиш дека вредиш.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
- Па кажи ми, - праша Томо - вредеше ли да се потрошат толку денови? - Вредеше и тоа како! - одговори Рада.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
И така мајкините и бабините најсакани гинеле за славата на Грција и вределе за Грција само тогаш, кога знаеле да пукаат, да убиваат други, да отстојуваат, со својата крв да ја величаат Грција.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
