восхит (м.)
Ти остана детенце, утеха една во жалост, бујно ко фиданка в гора, За подвигот татков со восхит ти, иако мало, сакаше јас да ти зборам.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Свесни дека го гледаме, дека сме восхит на џуџиња кон џин.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Чекорам како во арена и предизвикувам восхит. Со маска на лице.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Каква едноставност“, со восхит помисли сликарот внимателно загледан во момата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Неуморно, мирно, како по должност, гаснеше секаков восхит во очите и на лицата на нашите гости.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Ќерка на пустината, - некако со нотка на восхит вели Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се џариме низ прозорецот од куќата на чичко Лозан, а восхитот ни навира и ни пламти во нас со силина и машкост.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Слушаш ли како мириса? - рече со восхит Бојан, откако се оптегна врз меката бујна трева, што вистински личеше на зелена јамболија.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Можеби восхитот наш ги исплаши тие сини бои во прелевање што бегајќи од кафезот на восхитот залутаа еве ненадејно во примката на зборовите да говорат за убавината на летот и за осамата на мирувањето.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
А и да се пофали некој меѓу вас дека бил на летување во тоа и тоа село, тоа „не пали“, не предизвикува таков восхит кај слушателот како ако се рече дека некој бил на Родос, Крф, Палма де Мајорка!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Со восхит Чекам светлината - гостин, Таа лика која свети, зрачи Од чии зраци сум значнат Да ме крене и устоличи.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Кое од восхит, кое од сожалување.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Фиданка Кукникова, змија, со презир но не и без восхит шепнал Адам Лесновец. - Била држанка, станала жена, сега е распуштеница.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Меѓутоа, кога се вратил пред еден Бадник со торба лири и со загноена рана на левата рака од туѓа сабја, по селата со восхит се шепотело дека бил ајдутин и одмаздник.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Кога по половина час се врати, на лицето му лебдеше загадочна насмевка: „16 златници! – и брзо додаде, неможејќи да го скрие восхитот: „Колку е убава ќерката на бакалџијата!
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Франција, со голема возбуда и со восхит го откри Луан Старова, исклучителниот романсиер, тешко сведлив на рангирања но, сепак, извонредно ситуиран во балканскиот свет успевајќи, низ својата поетска визија, да ни предочи силни искуства.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Луан Старова е наследник на својот татко за кого покажува предадена љубов и праведен восхит. Јас се приврзав кон него.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Чанга со восхит слушаше една вечер кога татко ми занесено му раскажуваше како козата успешно поминувала низ римската, византиската, отоманската, па еве веќе успеала да се пробие и низ сталинската империја.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Дури и некои научници пројавуваат неволен восхит.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
И за последен пат ќе го допре задржаниот човечки здив, жешкиот здив на стравопочит и восхит што го навестува остварувањето на еден сон.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
