вител (м.)
Се точат срповите, се прават нови витли, опинци; се стегаат и Сукаловци и меѓу првите излегоа — „сосем дом, сосем чад“ — што велеше дедот поп Трајко кога креваше панаѓии.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Од Галичица закорни силен ветер. Витлите пострашно се запенија и зашумија.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Вака минува времето и ги носи со него и другите во вителот на она што неизбежно дојде.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Она во него, сосема ослободено од сите напнатости, го поведе во својот бавен вител, па се завиори и потона.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа оние двајца тешко докрепуваа. Му го здогледуваше окото на вителот што ги поземаше, а беше толку беспомошен.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И де ќе се појави во навалицата, де ќе ја снема во витлите, во дувалата и пак да ја исфрла на суво.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе стоиме и ќе поодуваме, ќе се собираме во витли и ќе се кинеме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Час се појавува, час ни се губи, се дави во вителот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Вител од бесен ветер свири и им пустоши низ стомакот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но. Вербата во новиот ризничар на државната културна каса нѐ држи, така ли, да не испопаѓаме ко пепелни фигури ишмукани од вителот на резигнацијата што дупчи ли дупчи.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Долу на улицата мали вители од ветер тркалаа прав и искината хартија во спирали и иако сонцето светеше, а небото беше јасно сино, изгледаше како во ништо да нема боја освен во постерите што беа излепени насекаде.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Винстон Смит, со брадата спуштена на градите за да се заштити од остриот ветер, се протна брзо низ стаклената врата на Станбената зграда Победа, но сепак недоволно брзо за да спречи еден вител од песочен прав да влезе заедно со него.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Потоа дојдоа двајца археолози кои со направи за подводно нуркање, со скафандери се спуштија во витлите на „бездното“ и повторно не се вратија.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Слушаа луѓето и во чудо се прашуваа: Како, низ кои далги, низ кои витли, низ какви крточини талкал и стигнал во далечната земја нивниот бик.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ми се вовре во грлото, ми се лизна во душникот, ми ги наполни џигерите, ме бутна во вителот, а вителот во вирот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
И за сосема да ја изгони сликата на Пела уште неколку пати се бореше со вителот под врбата и на крајот сосема исцрпен одеше да спие под некоја сенка со полн стомак од праски набрани од самото дрво под кое легнуваше.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Гледаше меланхолично како галебите се оддалечуваа, во висок лет, кон устието на реката, на патот кон Солун, градот на нејзиното среќно детство, во вителот на големата светска војна.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Јунаците на Живковата Пасквелија вијат оро на манастирската чистина, а сончевата синевина ги вовлекува омекнатите мозоци во усвитен вител, што стврднува во бетонска смеса од ракија и пиво.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Незгодата е овде што критичката мисла засега едно дете, изведено не по свое барање да го ценат, а како што му се чини на уметникот, кој е сега готов да мине во друга крајност, некако силум привлечено во вителот на оние суетни работи околу кои се ломат амбициите на големите.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Зошто никој не ѝ кажал дека среќата е поројна самоизмама што извира во одаите на витлите бесни?
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
