виси (несв.)
Но незапирливите млади не разбраа тогај старецот зошто им зборел, бидејќи одмаздата пратена над нас од бога висела веќе од горе.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
КЕВА: Сега да пие, кога ни виси токмак над главата.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Лево на ѕидот е прикачена икона на св. Никола, пред која виси кандило, а негде понатаму голем дрвен солник, низалки суви пиперки и друго.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
В среде салонот виси голема ламба.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Висеше над земјата како да е обесен за нешто додека жилавиот Андон му се плеткаше околу нозете.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тапан, а? Сакав да се оттргнам од тешката рака што ми висеше преку рамо и да побегнам. Не можев; нозете ми беа фатени.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не одеше веќе за да ги прерипа куќите; нозете му се влечеа по калта, долгите раце млако му висеа дури до коленици.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На појасот напред му беа вкрстени два пиштола со сребрени дршки, а на колкот му висеше крива тогашна сабја.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Зениците ќе ги кријам од сонцето или, сеедно, од ѕвездите, додека рацете ќе ми висат како мртви крилја и ќе треперат.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Келнерот остана да виси над нив, неговиот грб во огледалото беше широк, дибечест.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Десната рака капнато му висеше, како да беше закачена за рамото само со конец.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Есента доаѓа рамнодушна и дури некако скептична во кругот на самотата што го носи Се постелува преопрезна зад грмушките на видот и чека како итро демнење И не е само тажна метаморфоза на лисјето и подмолен пристан на испокинатите магли што висат од рамената на студот Туку е клопче од многу излитени носии и сива клупа од постојани медитации при кои долго се молчи
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Подавам рака кон пилата што виси на клин над повеќеглав кактус.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Висеше на жици, а лут ветар свиреше во твојата празна уста.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мојата ноќ е зелена како јад; одгоре, крај да не ѝ видиш, виси бесила од кобрина кожа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
По патот за Штавица одеше црн калуѓер со бело коњче по него, на кое висеше обесена торба и дисаѓи, а од торбата се гледаше иконата на Богородица.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Кадијата седна со скрстени нозе на меката постела и ги зеде двете кадани што беа до него, таа што му висеше на вратот и онаа што му ја бушавеше косата, и ги кладе на своите колена и како деца почна да ги лула, а кон другите извика: – Фатиме, Халиле, Ремзие, Мерсиме, Атиџе, Мамуре, харфата и дајрињата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Од таванот украсен и ишарен во средината и на четирите ќошиња со длабока, на орево дрво, изработена резба, висеа големи гроздови миск, лисиче, каланпарај и друго грозје зачувани уште од есента, повеќе за личнотија, бидејќи за јадење се пазеше во мусандрите одбрано грозје.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Единствена деградација - знак дека палтото си го отслужило своето, - што немаше повеќе за него место во орманот и што висеше на еден клинец зад кујнската врата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ене ја сега виси закачена на ѕидот. - заврши чичо Никола.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
