виори (несв.)
Тоа беа и нивните црвени знамиња, што се ширеа и виореја на ветерот од таа пролет, и џандарите, што секогаш ќе го однесеа оној, што зборуваше, пред себе, кон џандармериската станица зад неколку улички.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Трепереше над виорењето на снежниот врнеж, тој колеблив ден, а тука некаде, до каде што достасуваше скусениот поглед, неговата виделина се спрепелкуваше во снежинките, што кружеа, се испрепелкуваше во нив, денот просто исчезнуваше, сопнат, и веќе го немаше, оставајќи ја на своето место само таа густа и мека ткаеница на снежинките.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Ако мислите да почивате, - му довикна на Претседателот низ густиот рој снежинки, што виореа меѓу нивните лица со побелени веѓи, - почивајте откако ќе ја префрлите Големана Пресека. Немојте никако пред тоа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Уште пред да може да им се најде некакво поголемо значење на нејзините врели и недоречени написи (секако под псевдоним) во весниците Дрошак и Про Армениа, некако во времето ерменско- македонскиот митинг во Париз, во 1904, или порано, Рубина Фаин сѐ почесто сонува црвени пожари и виорења на пламени знамиња над кои, сличен на легендарниот громовник стои таткото на ерменското револуционерно движење, Кристапор Микелјан, жолт, расторбешен, куц и брадест, сличен и на праматар и на изгладнет филозоф, човек во чии очи можела да се прочита болката на сите испозаклани Ерменци од преострите сабји благословени од самиот султан, од неговите суви усни без насмевка и затворени во венец на побелена брада, света и злокобна како за него.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Во тоа виорење често им се допираа градите а понекогаш и образите и тој ѝ го чувствуваше пламенот на нејзиното воспалено лице, вдишувајќи го одблизу оној нејзин мирис на јасмин кој избиваше од нејзиното тело како дух избеган од шишенце.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
И со бомбардираните места од кои прав од малтер се виореше во воздухот, а трње стрчеше над купиштата отпадоци; и со местата на кои бомбите беа расчистиле поголеми парцели и на кои никнеа сиротински колонии од дрвени живеалишта како кокошарници ?
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но, и покрај тоа што и од порано знаеше за остварувањето на своите преуранети слики, па ги пречекуваше неминовните настани со прилично спокојство, сега немирот не гаснеше и сѐ уште виореше низ неговите меса, како треската да се скрила некаде повнатре и има намера секој час да го изненади.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Околу главата му виореа ѕвезди, се пресегаа сечила, издишки и клетви круна му правеа како на светец.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Бие камбаната, се виорат грчки знамиња, воен оркестар свири патриотски маршеви, а најмногу маршот: Μακεδονια ξακουστη Του Αξανδρου χωρα Εδιοξες τον Βουλγαρο Και εισε ελευθερη τωρα 14
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Трепериш како булка на мајско ветре се тетеравиш од годините врз плеќи молчиш како икона нацртана од крвој се виориш како барјак исткаен од светлина
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Над клепките ѝ се виорат снежните македонски висови.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
„Недоносената“ кула е обвиена во сивило, на неа има обесено долги знамиња што се виорат на сонцето, денес е денот на отворањето.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Рада качена на моќното БМВ зад кое се виореше виолетовиот фустан беше дочекана со громогласен аплауз.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
А од секое пенџере се виори бело знаме од завесите, луфтираат по платената љубов и чат-пат ќе излезе некој во долна маица на некој перваз и ќе плукне одозгора.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Отфрлајќи ги сите побарувања на семејната божемна невиност и капејќи се во дречлива, неприродна неблагодарност, таа си го виори чувството на надмоќ пред конвенционалните буржоаски канони на моралноста, нормалноста и природноста.
Такво чувство на надмоќ над здодевните, нормални луѓе одамна се забележува (се слави или се презира) како одлика на машкиот геј- субјективитет.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
