веѓа (ж.)
Под црна веѓа густа одмаздата ја собрал - бран.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
ТЕОДОС: (Влегува во ноќна, долга кошула, со мазно од вечерта избричено, а мрачно лице, на кое никогаш, ни за миг не светнува осмевка и ведрина, со густи, накуштравани веѓи кои го оцртуваат намуртеното чело и го засенуваат, правејќи го уште постуден студениот поглед; со остар, отсечен говор, кој скоро никогаш не е разговор со луѓето, ни со најблиските, туку карање, викање на нив, на најблиските најмногу, со потценување дури и презирање преку волја, како и да не заслужуваат со нив да се разговара.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Откако Ленка остави кошула тенка ленена недовезена на разбој и на наломи отиде тутун да реди в монопол - лицето ѝ се измени веѓи паднаја надолу и усти свиа кораво.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Дај, Милке, да те целивам Челото меѓу веѓите“.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Така е љубов, ден те сака, ќе ти прави веѓи, ќе те љуби, а утре во друга ќе се заљуби и нејзе ќе и се колне и ќе и прави метании, а тебе не ќе те погледнува.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
- А ти си тука, распрашана командо, чавко со пауново перце во опашката, ги дигна веѓите старецот и се заврте кон неа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Кој ги украл? ги дигна веѓите и остана со отворена уста зачуден и во исчекување.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Петиците на неговите чизми се искривија, лицето му се збрчка, сјајот на копчињата под виснатите веѓи изгасна.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Црни очи, црни веѓи, црни коси, белузликаво лице. ситни бели заби, набубрени црвенкасти усни, прав нос, мали ушиња, пуштена гушка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Токо сега? — тука Крчо ги крена веѓите за да ѝ покаже на Тода нешто што го интересува, а се наоѓа над неа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Таа шеретски ги подигна веѓите и се понасмеа Ги изреди Бојана сите гости со ред со по една ракија, повтори уште по една.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сигурно ги истенчил усните, ги набрал веѓите, премолчил пред оној кој му го кажал тоа, решил во себе: - Ќе ми платиш! ***
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Еве нѐ пак - седиме на Монпарнас но за сега молчиме. Од кај шанкот нѐ гледа човек со модра сенка спуштена од десната веѓа до брадата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Беше близнак во близнак - горната усна му беше двојна. Како што му беа двојни, едни над други и веѓите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Чудно, тој нема веѓи, забележав.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Знаеш ли дека тој имаше веѓи, ќе се насмее.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Веѓите ѝ се извиткаа, беа крилја на птици од детски цртежи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Меките образи на дедото пламнуват како да си гите веѓи во тежок јазол, се мурти: - Ете, вели, - ние ве раѓаме, вие ни судите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Црни очи, црни веѓи а ете и мустачињата црни му набоднале и го украсиле белото лице како вистинска икона од свети Јована Крстител.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ги испржалија и сејмените мустаќите, веѓите, клепките; ги запалија и алиштата, но свршија работа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
