боска (ж.)
СИМОН: Шест месеци пол година
пет прсти рака има
четири боски крава има
три нозе пирустија
две очи глава има
еден ми е билбилот што рано рани мај месец.
(Пауза.) Мајчице моја. (Пауза. Влегува Мими со Стево.)
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
СИМОН: (Пее) Шест месеци пол година,
пет прсти рака има
четири боски крава има
три нозе пирустија
две очи глава има
еден ми е билбилот што рано рани мај месец.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
А зборот тежи како боска во глува несоница.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Се скаменил гласот на девојките со боски в раце Што се капеа во реката.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Детето само го подава устето и ме трга за боска, ме удира, шлиба.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Да не може невеста да извади боска надвор, да го нацица детето. Џандарите зркнале како пчишта, лиги им течат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Суви ѝ се боските, господе боже, дали од нашиот страв и нејзе и пресушија боските, или некој ја почуди?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога имала Кала една година, то ест, кога се родил Мил, мајка ѝ сакала да ја одбие. Ѝ ставала четка од чевли на боските свртена со влакната кон нејзината уста за да ја боцка - не помагало; ги мачкала грепците со смрдлива трева - не помагало: ги премачкувала со пипер за да ја испали - не помагало: Кала сѐ издржувала и цицала заедно со Мил.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Квичењето се доближува. Ни оној со здрави очи не може да види чија е таа гласна треска: сепак обајцата сакаат да веруваат дека негде наблизу се движи пес, кучка со набабрени боски чии кученца се затворени во вреќа и фрлени в мочуриште.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Оливера го истргува писмото од меѓу боските и, целата жива вода, му го тутнува в раце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
„Свињо ... Поарно прашај ги ѓаурките со оторбешени боски како се виткале под мене на асури од блатишните трски.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Неизвесност ѝ ги стиска со обете дланки тешките, некако доилски валчести боски, и гори, по бедрата ѝ лазат мравки, жена е што секогаш пред спиење е возбудена.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
За какви злосторства? се прашувале луѓето, За оние по кои не ќе остане за новороденчињата жена со боска, говореле и пак демнеле и ковале нови стапици.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Врне дожд Од боските на момето Не му се радувам Само јас Туку И Морето.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Љујту лафат две удајки направил Танаско, ем гулемки, тутким! се јавува Чана кога се на сред плоштад и кога дедо Господ наумил да го запре топлиот ветер и да го замени пак со северко и во исто време да ги одзатне сите боски на црните облаци симанти ниско над градот и да нареди од нив да потечат бели пердуфчиња.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Како и да е, потиснувајќи ја болката од разделбата со тоа што се трудеше да се убеди дека сето тоа е природно, за разлика од жена му која како мајка ја преживуваше разделбата како доилка што одбила рулче од боска, Гого продолжуваше да слика (зашто ништо друго и не умееше) следејќи го својот темперамент со истиот нагон и снага.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ако забележеше некој момчак работник или подостарен маж како зее во големата цицка на мајка му, за миг ја оставаше големата брадавица и грмнуваше неговиот глас како на возрасен Пуљ си п'тот, пичка ти мајчина, оти!... и пак ја лапнуваше брадавицата и не ја оставаше додека не го исмукаше целото млеко од боската. Понекогаш поминуваше и на другата.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Таа веќе не се храни од боските на пролетта Поезијата го надрасна детското доба
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Перверзно вжарени боски на едно место
возбудлива комбинација на црвено со зелено
во најразлични нијанси кои
ни име немаат, ама постојат
гледај!
и одблесоци од сонце
вжештен зрак
и инстинктивен страв
пред вишокот
Господи.
Грешен зачеток: моќта на јазикот
Јазикот е створен од фигури
- живи и мртви.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
И се чини, дамарите на дрвото галопираат кон местото што го допира месото на боските млади.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
